GR-Ένας αγαπημένος θείος

(Παλαιότερη ανάρτηση από το πρώτο ιστολόγιο μου στο skynet.be το οποίο σε λίγο θα κλείσει)

Χθες (ΣΣ στις 22 Δεκεμβρίου 2005) χάσαμε τον θείο Μπέμπη. Βαφτίστηκε κάπως αργά (το όνομα του ήταν Κλεάνθης-Νικόλαος) κι έτσι του έμεινε το Μπέμπης. Κάθε άλλο παρά ανώριμος ήταν. Αν από τον πατέρα μου έμαθα να είμαι τίμιος από τον θείο έμαθα πως να είμαι καπάτσος (με την καλή έννοια) και πως να μην το βάζω κάτω. Βέβαια γι' αυτό το τελευταίο έπαιξε μεγάλο ρόλο και η γιαγιά, αλλά στην πράξη ο θείος ήταν ο καλύτερος δάσκαλος.

Από πολύ μικρός στη δουλειά, στην Πόλη, κατ' αρχάς στο ζαχαροπλαστείο του Ιωνά, μετά με τον θείο Δημητρό - τι ειρωνεία, αυτός ακόμη ζει και βασιλεύει και πλησιάζει τα 100, παρά τα όσα υπέφερε στα βάθη της Ανατολής ως Έλληνας επίστρατος των Τούρκων - και στη συνέχεια μόνος του (κάλφας) χάρις στην πρώτη δουλειά που του έδωσε η Εβραϊκή κοινότητα της Πόλης. Διωγμένος την δεκαετία του 1960 (βλέπε Πολίτικη Κουζίνα) έφτασε στο σπίτι μας στην Αθήνα με μια βαλιτσούλα και πήγαινε στις οικοδομές να ισιώνει πρόκες, αυτός που στην Πόλη έκτιζε πολυκατοικίες ... Όμως τα κατάφερε και στην Ελλάδα και σε λίγο άρχισε πάλι να κτίζει - ένας από τους πρώτους εργολάβους στο Καλαμάκι.

Ατέλειωτες οι τούρκικες παροιμίες που μας μετέφραζε αλλά και οι σύντομες διδακτικές του ιστορίες. Ήξερε πάντα τις ταβέρνες με το καλύτερο κρασί και τους τελειότερους μεζέδες. Έκρινε τα πράγματα με άλλο μάτι και όλοι ζητούσαμε τη συμβουλή του, ακόμη κι αν - λόγω του μητρικού ή του πατρικού συντηρητισμού μας - δεν την ακολουθούσαμε πάντα. Συχνά έκανε προβλέψεις που ακόμη κι αν δεν επαληθεύονταν χρησίμευαν ως σημεία αναφοράς για την μεθοδολογία της ανάλυσής τους (Αλήθεια, ο Μπέμπης τι λέει; Καλέ τον Μπέμπη, τον ρώτησες; Ο Μπέμπης τα είπε αλλοιώς!)

Αν και μας δίδαξε πως μπορούμε να πετύχουμε ό,τι κι αν βάλουμε ως στόχο, ο ίδιος πριν από λίγους μήνες μας εξήγησε τι είπε σε μιαν όμορφη που τον κάλεσε να ανοίξει έναν χορό μαζί της - «όταν σου πω ότι δεν πάει άλλο θα με αφήσεις να κάτσω». Είχε μάθει πια τα όριά του και λυπόταν για τις υπερβολές που είχε κάνει στα νιάτα του.

Αντίο θείε, θα μας λείψεις ...