Δυό καλοί φίλοι χαροπαλεύουν ...

Το τραγικό ατύχημα στο Ρέθυμνο, με την πτώση ιδιωτικού ελικοπτέρου που καθάριζε τους πυλώνες της ΔΕΗ, χτύπησε βαριά δυό καλούς μου φίλους.

Ο Νίκος ήταν μωρό όταν σπούδαζα στην Πάτρα. Πάμπολες φορές τον κοίμησα στα γόνατά μου. Γνώριζα καλά τον πατέρα του το Σπύρο που κι αυτός έφυγε νωρίς χτυπημένος από την «επάρατο» (ο αδελφός του έγινε αργότερα μπατζανάκης μου). Ο Νίκος, ήταν η προσωποποίηση του «ζειν επικινδύνως». Από μικρός του άρεσαν τα ελικόπτερα, πρώτα τα μοντέλα. Οδηγός επιδεξιότατος (όπως κι ο πατέρας του που ως στρατιώτης πήγαινε τη φασολάδα στο βουνό χωρίς να τη χύσει). Ελπίζω και εύχομαι να επιζήσει ...

Ο Μάρκος ήταν κι αυτός οικογενειακός φίλος. Γνώριζα τον παππού του, τον Κίμωνα, μαθηματικό, μακρονησιώτη, με ατελειωτο χιούμορ και κεφι για ζωή. Τους γονείς του, τ' αδέλφια του, τους θείους και θείες, τα ξαδέλφια του. Ο ίδιος γλυκύτατος, προθυμότατος, συνεσταλμένος. Να τρέξει να βοηθήσει όπου και όπως μπορούσε. Ακόμη δεν μπορώ να το πιστέψω ότι χτυπήθηκε και χαροπαλεύει.

Όσα φέρνει η ώρα δεν τα φέρνει ο χρόνος. Καθώς με πιάνει ψυχοπλάκωμα, το μόνο που εύχομαι είναι να ζήσουν κι οι δυό ... και να τους δω ξανά γελαστούς και χαρούμενους όπως πρώτα!