Το ακόλουθο άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Χανιώτικα Νέα στις 7 Φεβρουαρίου 2011.
ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΗ ΚΑΙ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΤΗΤΑ-2
Οι καταστροφές της καθημερινότητας
Γράφει ο Παναγιώτης Αλεβαντής*
Πρόσφατα ανακοινώθηκε ότι το 2010 οι μεγάλες καταστροφές προκάλεσαν 295.000 νεκρούς παγκοσμίως. Κύριος υπαίτιος ο σεισμός στην Αϊτή με τους 222.570 νεκρούς.
Οι αριθμοί είναι εντυπωσιακοί και συνδυαζόμενοι με τις φωτογραφίες και την τηλεοπτική κάλυψη μας δημιουργούν ένα αίσθημα φόβου και άγχους για τα επερχόμενα δεινά στην ανθρωπότητα. Στη συνέχεια όμως ανέμελοι ανεβαίνουμε στη σκάλα να κλαδέψουμε τις ελιές ή να φτιάξουμε την ταράτσα της αποθήκης. Ή πάμε για ψώνια και μιλάμε με τις φίλες μας στο κινητό ενώ οδηγούμε. Ή ακόμη συνεχίζουμε να μην ασκούμαστε καθημερινά και να καπνίζουμε σαν φουγάρα χωρίς να προσέχουμε τη διατροφή μας.
Κάθε χρόνο στην Ευρώπη 250.000 άνθρωποι πεθαίνουν επειδή έχουν τραυματιστεί. Είναι μια καταστροφή που δεν προβάλλεται όσο η Αϊτή και που μας αφορά άμεσα, ιδίως τα παιδιά, τους έφηβους και τους νέους για τους οποίους οι τραυματισμοί αποτελούν την πρώτη αιτία θανάτου. Μόνο το 20% αυτών των θανάτων οφείλονται στα τροχαία. Το 48% των θανάτων από τραυματισμούς οφείλεται σε αθλητικές δραστηριότητες, το 28% σε αυτοκτονίες, το 2% σε εργατικά ατυχήματα και άλλο ένα 2% σε εγκληματικές ενέργειες. Και από τα 7 εκατομμύρια των τραυματισμένων που εισάγονται στο νοσοκομείο, το 60% έχει τραυματιστεί κατά τη διάρκεια ψυχαγωγικών δραστηριοτήτων ή κάνοντας μαστορέματα στο σπίτι.
Επίσης κάθε χρόνο στην Ευρώπη 700.000 περίπου άτομα πεθαίνουν από καρδιακή ανακοπή, την δεύτερη εξω-νοσοκομειακή αιτία θανάτου στην ΕΕ. Μάλιστα υπολογίζεται ότι η καρδιακή ανακοπή θα μας τύχει μέχρι 6 φορές στον καθένα (από τον γενικό πληθυσμό) και θα αφορά κατά 80% είτε συγγενείς στο σπίτι είτε συνεργάτες στο εργασιακό μας περιβάλλον.
Τα παραπάνω στοιχεία κάνουν επιτακτικότερη την ανάγκη να είμαστε προετοιμασμένοι να αντιμετωπίσουμε το επείγον περιστατικό που θα συμβεί δίπλα μας, στους αγαπημένους μας, στους συνεργάτες μας, γενικότερα στους «πλησίον» μας. Πρόσφατα πέρασα την ετήσια εκπαίδευση συντήρησης για να διατηρήσω την ιδιότητά μου ως εθελοντή για την παροχή πρώτων βοηθειών στο χώρο εργασίας μου, κάτι που προβλέπεται για όλες τις επιχειρήσεις, φορείς και οργανισμούς που απασχολούν εργαζόμενους (οδηγία 89/391/ΕΟΚ σχετικά με την εφαρμογή μέτρων για την προώθηση της βελτίωσης της ασφάλειας και της υγείας των εργαζομένων κατά την εργασία). Σε περίπτωση ατυχήματος ή αδιαθεσίας ενός συγγενή, ενός συναδέλφου ή γενικότερα ενός συνανθρώπου, μας τρεις είναι οι πρωταρχικές μας ενέργειες.
Πρώτον, να καλέσουμε τα επείγοντα (το 112 ή το 166 για τα ασθενοφόρα) και να δώσουμε ακριβείς πληροφορίες για το είδος του επείγοντος και (κυρίως) την διεύθυνση στην οποία πρέπει να έλθει η βοήθεια. Όσες περισσότερες πληροφορίες δώσουμε τόσο καλύτερα θα είναι προετοιμασμένοι οι υπεύθυνοι των επειγόντων για να συνδράμουν το θύμα όταν φτάσουν. Και φυσικά όσο ταχύτερα φτάσουν τόσες περισσότερες είναι οι ελπίδες να σωθεί το θύμα (στην επείγουσα ιατρική αναφέρεται ως αρχή της πρώτης «χρυσής ώρας» μετά το ατύχημα).
Δεύτερον, να φροντίσουμε για την δική μας ασφάλεια και την ασφάλεια του θύματος. Συχνά, προσπαθώντας να βοηθήσουμε κάποιον θέτουμε σε κίνδυνο λόγω απροσεξίας ή πανικού όχι μόνο το θύμα αλλά και εμάς τους ίδιους. Προσοχή λοιπόν, να μην πέσουμε κι εμείς θύματα ατυχήματος …
Και τέλος, να φροντίσουμε να βοηθήσουμε, όσο μπορούμε το θύμα. Ακόμη κι αν δεν είμαστε ειδικοί στις πρώτες βοήθειες, αν μείνουμε δίπλα στον συνάνθρωπό μας, τον σκεπάσουμε με μια κουβέρτα ή ένα παλτό και του κρατήσουμε το χέρι καθησυχάζοντάς τον ότι καλέσαμε τις πρώτες βοήθειες και ότι όλα θα πάνε καλά, έχουμε ήδη κάνει πολλά. Η ψυχολογική υποστήριξη τις πρώτες στιγμές ενός ατυχήματος είναι πολύ σημαντική για την αντιμετώπιση της Μετατραυματικής Αγχώδους Διαταραχής (PTSD) για την οποία όμως θα μιλήσουμε σε ένα επόμενο άρθρο.
* Φυσικός, υπάλληλος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Οι απόψεις είναι προσωπικές και δεν εκφράζουν κατ’ ανάγκη την Ευρωπαϊκή Επιτροπή. http://alevantis.blogspot.com
ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΗ ΚΑΙ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΤΗΤΑ-2
Οι καταστροφές της καθημερινότητας
Γράφει ο Παναγιώτης Αλεβαντής*
Πρόσφατα ανακοινώθηκε ότι το 2010 οι μεγάλες καταστροφές προκάλεσαν 295.000 νεκρούς παγκοσμίως. Κύριος υπαίτιος ο σεισμός στην Αϊτή με τους 222.570 νεκρούς.
Οι αριθμοί είναι εντυπωσιακοί και συνδυαζόμενοι με τις φωτογραφίες και την τηλεοπτική κάλυψη μας δημιουργούν ένα αίσθημα φόβου και άγχους για τα επερχόμενα δεινά στην ανθρωπότητα. Στη συνέχεια όμως ανέμελοι ανεβαίνουμε στη σκάλα να κλαδέψουμε τις ελιές ή να φτιάξουμε την ταράτσα της αποθήκης. Ή πάμε για ψώνια και μιλάμε με τις φίλες μας στο κινητό ενώ οδηγούμε. Ή ακόμη συνεχίζουμε να μην ασκούμαστε καθημερινά και να καπνίζουμε σαν φουγάρα χωρίς να προσέχουμε τη διατροφή μας.
Κάθε χρόνο στην Ευρώπη 250.000 άνθρωποι πεθαίνουν επειδή έχουν τραυματιστεί. Είναι μια καταστροφή που δεν προβάλλεται όσο η Αϊτή και που μας αφορά άμεσα, ιδίως τα παιδιά, τους έφηβους και τους νέους για τους οποίους οι τραυματισμοί αποτελούν την πρώτη αιτία θανάτου. Μόνο το 20% αυτών των θανάτων οφείλονται στα τροχαία. Το 48% των θανάτων από τραυματισμούς οφείλεται σε αθλητικές δραστηριότητες, το 28% σε αυτοκτονίες, το 2% σε εργατικά ατυχήματα και άλλο ένα 2% σε εγκληματικές ενέργειες. Και από τα 7 εκατομμύρια των τραυματισμένων που εισάγονται στο νοσοκομείο, το 60% έχει τραυματιστεί κατά τη διάρκεια ψυχαγωγικών δραστηριοτήτων ή κάνοντας μαστορέματα στο σπίτι.
Επίσης κάθε χρόνο στην Ευρώπη 700.000 περίπου άτομα πεθαίνουν από καρδιακή ανακοπή, την δεύτερη εξω-νοσοκομειακή αιτία θανάτου στην ΕΕ. Μάλιστα υπολογίζεται ότι η καρδιακή ανακοπή θα μας τύχει μέχρι 6 φορές στον καθένα (από τον γενικό πληθυσμό) και θα αφορά κατά 80% είτε συγγενείς στο σπίτι είτε συνεργάτες στο εργασιακό μας περιβάλλον.
Πρώτον, να καλέσουμε τα επείγοντα (το 112 ή το 166 για τα ασθενοφόρα) και να δώσουμε ακριβείς πληροφορίες για το είδος του επείγοντος και (κυρίως) την διεύθυνση στην οποία πρέπει να έλθει η βοήθεια. Όσες περισσότερες πληροφορίες δώσουμε τόσο καλύτερα θα είναι προετοιμασμένοι οι υπεύθυνοι των επειγόντων για να συνδράμουν το θύμα όταν φτάσουν. Και φυσικά όσο ταχύτερα φτάσουν τόσες περισσότερες είναι οι ελπίδες να σωθεί το θύμα (στην επείγουσα ιατρική αναφέρεται ως αρχή της πρώτης «χρυσής ώρας» μετά το ατύχημα).
Δεύτερον, να φροντίσουμε για την δική μας ασφάλεια και την ασφάλεια του θύματος. Συχνά, προσπαθώντας να βοηθήσουμε κάποιον θέτουμε σε κίνδυνο λόγω απροσεξίας ή πανικού όχι μόνο το θύμα αλλά και εμάς τους ίδιους. Προσοχή λοιπόν, να μην πέσουμε κι εμείς θύματα ατυχήματος …
Και τέλος, να φροντίσουμε να βοηθήσουμε, όσο μπορούμε το θύμα. Ακόμη κι αν δεν είμαστε ειδικοί στις πρώτες βοήθειες, αν μείνουμε δίπλα στον συνάνθρωπό μας, τον σκεπάσουμε με μια κουβέρτα ή ένα παλτό και του κρατήσουμε το χέρι καθησυχάζοντάς τον ότι καλέσαμε τις πρώτες βοήθειες και ότι όλα θα πάνε καλά, έχουμε ήδη κάνει πολλά. Η ψυχολογική υποστήριξη τις πρώτες στιγμές ενός ατυχήματος είναι πολύ σημαντική για την αντιμετώπιση της Μετατραυματικής Αγχώδους Διαταραχής (PTSD) για την οποία όμως θα μιλήσουμε σε ένα επόμενο άρθρο.
* Φυσικός, υπάλληλος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Οι απόψεις είναι προσωπικές και δεν εκφράζουν κατ’ ανάγκη την Ευρωπαϊκή Επιτροπή. http://alevantis.blogspot.com
