21 Ιουλίου 2015

Κέρδη και ζημίες

Αρχίζεις να κερδίζεις την πρώτη μέρα που σταματάς να χάνεις. Εβραϊκή παροιμία
(Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Χανιώτικα Νέα στις 21 Ιουλίου 2015 στη στήλη Προστασία του Πολίτη και Καθημερινότητα-208)

Μια από τις πολλές παροιμίες που μου έλεγε ο μακαρίτης ο θείος μου. Δεν έπαιρνε τα γράμματα παρόλο που είχε την τιμή να φοιτήσει στη Μεγάλη του Γένους Σχολή στην Κωνσταντινούπολη. Έτσι τον έβαλαν κοντά στο θείο του, τον ξυλουργό, που είχε γλυτώσει από τα τάγματα εργασίας των Νεότουρκων επειδή ήταν καλός τεχνίτης και τον χρησιμοποιούσαν οι τούρκοι αξιωματικοί για εργασίες στα στρατόπεδα αλλά και στα σπίτια τους.

Έγινε τέλειος τεχνίτης. Τόσο που τον ξεχώρισε ένα επίλεκτο μέλος της τοπικής εβραϊκής κοινότητας που του ανέθεσε να κατασκευάσει το ξύλινο τέμπλο της νέας συναγωγής. «Ξέρεις πόσα πράγματα έμαθα από τους εβραίους», μου έλεγε συχνά. Και μας διηγιόταν πραγματικές ιστορίες και ανέκδοτα από τη ζωή στην Πόλη, από τις επαφές του με όλες τις φυλές της γης που συγκατοικούσαν στην πάλε ποτέ ξεπεσμένη Βασιλεύουσα.

Από τεχνίτης εξελίχτηκε γρήγορα σε κάλφα, μετά σε μεγαλοεργολάβο και κατασκευαστή οικοδομών. Μέχρι που διατάχθηκε το 1963 να εγκαταλείψει την Τουρκία μέσα σε 24 ώρες κι έφτασε στην Ελλάδα με ένα βαλιτσάκι και τα ρούχα που φορούσε. Έφτασε στην Αθήνα κι αντί να κλαίει τη μοίρα του πήγε εργάτης σε οικοδομή. Ευτυχώς δεν έμεινε εκεί. Κάποιοι Κωνσταντινουπολίτες είχαν φέρει μερικά χρήματα. Τους έδωσε κι ο πατέρας μου ένα οικόπεδο αντιπαροχή. Η μια πολυκατοικία ακολούθησε την άλλη. Και ο θείος ξανάφτιαξε τη ζωή του στην Ελλάδα πολύ καλύτερα απ' ό,τι στην Πόλη …

«Αρχίζεις να κερδίζεις την πρώτη μέρα που σταματάς να χάνεις» λοιπόν. Αλήθεια, και η Ελλάδα, πότε θα σταματήσει να χάνει;

Πότε θα σταματήσουμε να χάνουμε τα δάση μας από τις πυρκαγιές; Και την ελληνική φύση από τα σκουπίδια; Πότε θα καταλάβουμε ότι δεν θα πρέπει να πετούμε τα σκουπίδια μας όπου λάχει; Πότε θα συντονιστούμε για να καθαρίζουμε τα δάση πριν από τις μεγάλες ζέστες για να μειώσουμε την καύσιμη ύλη και να προλάβουμε έτσι τις πυρκαγιές; Πότε θα ακολουθήσουμε τις συμβουλές για αναδασώσεις με λιγότερο εύφλεκτα φυτά και όχι με πεύκα; Πότε θα φτιάξουμε αντιπυρικές ζώνες για να εμποδίσουμε τη διάδοση των δασικών πυρκαγιών; Πότε η κύρια αποστολή των πυροσβεστών θα είναι η πρόληψη και όχι η κατάσβεση;

Πότε θα σταματήσουν να κλείνουν οι παραγωγικές επιχειρήσεις λόγω της ασφυξίας που έχει επιβληθεί στην αγορά; Πότε θα καταλάβουμε ότι δεν μπορεί να συντηρηθεί το κράτος αν δεν υπάρχουν νέοι επιχειρηματίες που θα ξεκινήσουν την παραγωγή πλούτου με βάση νέες ιδέες και με αξιοποίηση της υψηλής τεχνολογίας; Πότε θα σταματήσουμε να διώχνουμε τα πιο έξυπνα μυαλά μας στο εξωτερικό; Πότε θα καταλάβουμε ότι εκτός από την ελληνική φύση οι σπουδαιότεροι πλουτοπαραγωγικοί πόροι μας δεν είναι τα ορυκτά που ενδεχομένως θα αξιοποιήσουμε αλλά τα μυαλά των νέων ανθρώπων που εξωθούμε τραγικά στη μετανάστευση;

Πότε θα πάψουμε να χάνουμε τουρίστες λόγω κακής συμπεριφοράς, λόγω κερδοσκοπίας, λόγω σκουπιδιών, λόγω αγένειας; Πότε θα καταλάβουμε ότι δεν αρκεί ο αρχαίος μας πολιτισμός και η υπέροχη φύση μας για να ικανοποιηθούν οι ξένοι επισκέπτες; Ότι χρειάζονται και καθαρές παραλίες, καθαρές και λειτουργικές τουαλέτες, καθαρούς και ευγενικούς σερβιτόρους, χαμογελαστούς και πρόθυμους οδηγούς λεωφορείων και ταξί; Πότε θα καταλάβουμε μιαν άλλη, σέρβικη αυτή τη φορά παροιμία που λέει ότι «Η καλή φήμη φτάνει μακριά, όμως ασύγκριτα μακρύτερα φτάνει η κακή φήμη»;

Πότε θα περιορίσουμε τη μάστιγα των τροχαίων που μας αφήνουν κάθε χρόνο εκατοντάδες νεκρούς και χιλιάδες ανάπηρους; Πότε θα μάθουμε στους νέους μας να φορούν κράνος και να οδηγούν προσεκτικά, στους συχνά απαίσιους ελληνικούς δρόμους - που δεν πρόκειται να φτιάξουν σύντομα λόγω έλλειψης χρημάτων; Πότε θα μάθουμε ότι δεν οδηγούμε μετά από κατανάλωση οινοπνευματωδών, ούτε όταν μιλούμε στο κινητό;

Πότε θα πάψουμε να χάνουμε κόσμο από πνιγμούς; Πότε θα μάθουμε ότι δεν κολυμπάμε μετά από πλούσιο γεύμα, σε άγνωστα νερά;

Πότε θα περιορίσουμε την γραφειοκρατία μειώνοντας στο ελάχιστο την πολυπλοκότητα και επιταχύνοντας στο έπακρο κάθε επαφή του πολίτη με την δημόσια διοίκηση; Πότε θα αποκτήσουμε μιαν αποτελεσματική και οικονομική δημόσια διοίκηση στην υπηρεσία του πολίτη;

Πότε θα περιορίσουμε την τεράστια φοροδιαφυγή που μας κατατρύχει ως κράτος; Πότε θα καταλάβουμε ότι οι φόροι χρησιμεύουν για την παροχή υπηρεσιών προς τους πολίτες, για να καλυφθούν τα έξοδα της δημόσιας παιδείας, της υγείας, των δημόσιων υποδομών (δρόμοι, νοσοκομεία, ασθενοφόρα, πυροσβεστικά) και της εθνικής άμυνας; Πότε θα εξασφαλιστεί η πλήρης διαφάνεια των οικονομικών του δημοσίου αλλά και όσων διαχειρίζονται δημόσιο χρήμα;

Πότε θα αποκτήσουμε μια αποτελεσματική δικαιοσύνη; Που θα κρίνει σε συντομότερους χρόνους και δεν θα «διαιωνίζει» τις υποθέσεις με νομικά τερτίπια; Πότε θα έχουμε τις δικαστικές αποφάσεις αυθημερόν και όχι μετά από τρία τέρμινα μέχρι να «καθαρογραφούν»; Πότε όλες οι διακινήσεις εγγράφων θα γίνονται ηλεκτρονικά όχι μόνο στη δικαιοσύνη αλλά και σε ολόκληρη τη δημόσια διοίκηση - από το δήμο και την περιφέρεια μέχρι τα υπουργεία;

Πότε επιτέλους θα σταματήσουμε να χάνουμε σε αξιοπρέπεια, σε χρήμα, σε μυαλά, σε ιδέες; Πότε θα αποφασίσουμε ότι η πατρίδα μας αξίζει παραπάνω από τα μικροσυμφέροντα του καθενός;

Τότε θα αρχίσουμε πραγματικά να κερδίζουμε!

Γνωμικά - Παροιμίες