«Μας πήραν τη φωνή αλλά μας έμειναν οι λέξεις» αναφωνεί άφωνα ο πρωταγωνιστής στο έργο «Η κεραία» (La antena και στα γαλλικα Telepolis) του αργεντινού Esteban Sapir. Το είδαμε με την κόρη μου χτες στο 26ο Διεθνές Φεστιβάλ Ταινιών Φαντασίας Βρυξελλών.
Σ'έναν κόσμο στον οποίο τα ΜΜΕ κατευθύνονται από την πολιτική, η τηλεόραση επέμπει συνεχώς προγράμματα για τις μάζες με στόχο να ελέγξει την κοινή γνώμη και να κατευθύνει τον κόσμο. Κατακλυσμένος από τις καταναλωτικές εκπομπές ο λαός παύει να ενδιαφέρεαι για την πολιτική. Ο κ. Τελέ, διευθυντής προγραμμάτων και παντοδύναμος δικτάτορας, οραματίζεται την τελική λύση να υπτωτίσει τους πολίτες και να εξασφαλίσει την πλήρη αφοσίωσή τους. Αλλά μέσα σ'αυτόν τον κόσμο της απογοήτευσης στον οποίο οι άνθρωποι έχουν χάσει τη λαλιά τους και έχουν πάψει πλέον να επικοινωνούν μεταξύ τους, υπάρχει ακόμη Η ΦΩΝΗ. Είναι ο μόνος άνθρωπος, που έχοντας ξεφύγει από την δικτατορία διαθέτει ακόμη φωνή και είναι η τελευταία ελπίδα για την ανατροπή του καθεστώτος. Αυτή και ο τυφλός της γυιός.
Η ταινία είναι ασπρόμαυρη, θυμίζει βωβό κινηματογράφο με πολύ ωραία μουσική και υπότιτλους που είναι από μόνοι τους έργο τέχνης και με σκηνικό μια καταθλιπτική πόλη που θυμίζει προπολεμική Νέα Υόρκη. Δεν ξέρω αν και πότε η ταινία αυτή θα προβληθεί στην Ελλάδα, αλλά μην τη χάσετε.
