(Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Χανιώτικα Νέα στις 16 Δεκεμβρίου 2014 στη στήλη Προστασία του Πολίτη και Καθημερινότητα-180)
Εγκαινίασα το ιστολόγιό μου στις 4 Ιανουαρίου 2006. Στόχος μου ήταν να δημοσιεύω κάποιες επίκαιρες σκέψεις μου. Ήταν μια άσκηση στυλ και σαφήνειας. Μια «επιστροφή» σε παλαιότερες δημοσιογραφικές δραστηριότητες όπως το Καλειδοσκόπιο που έγραφα στους 4Τροχούς του Κώστα Καββαθά από το 1981 ως τις αρχές εκείνου του σημαδιακού 1984. Χρονιά που μετακόμισα στις Βρυξέλλες. Όταν πολύ αργότερα, ο φίλος Βαγγέλης Κακατσάκης μου πρότεινε να γράφω και στα «Χανιώτικα Νέα» ήμουν ήδη αρκετά εξασκημένος …
Το καλοκαίρι του 2008 σε ένα κείμενο με τίτλο «Μετάνοια» έγραφα:
«Πριν από λίγο καιρό στη γειτονιά μου, στη Φλάνδρα, ξεφύτρωσε μια πινακίδα που με ξάφνιασε. Metanoia. "Θάναι καμιά νέα αίρεση", σκέφτηκα. Ο υπότιτλος βέβαια ήταν εξίσου παράξενος "Performance boosting". Ώθηση απόδοσης. Και το κτήριο έξω από το οποίο ξεφύτρωσε η πινακίδα έμοιαζε μάλλον με κτήριο γραφείων παρά με εκκλησία. Μια μέρα γυρίζοντας σπίτι έψαξα στο διαδίκτυο για την "αίρεση". Κι έπεσα πάνω σε μια μικρή εταιρεία εκπαίδευσης προσωπικού σε τεχνικές επικοινωνίας, σε τεχνικές διοίκησης και ανάπτυξης ομαδικού πνεύματος, σε τεχνικές πωλήσεων.
Όμως γιατί δυο κοπέλες από τη Φλάνδρα αποφάσισαν να ονομάσουν την εταιρεία τους "Μετάνοια"; Διαβάζοντας λίγο τις ιστοσελίδες τους κατάλαβα περισσότερα. Αν μια εταιρεία, ένας οργανισμός, μια χώρα, θέλει να προκόψει, να ανέβει, να μεγαλουργήσει δεν πρέπει άραγε να μετανοήσει, να αλλάξει νοοτροπία, να βάλει νέους στόχους, να καθιερώσει νέες διαδικασίες, να επιβραβεύσει νέες αξίες; Αν θέλει να βγει από το τέλμα του παρόντος δεν πρέπει άραγε να ακολουθήσει τη συμβουλή του Παλαμά "... έμπα σ' άλλη στράτα, τον νου μας πρώτα στύλωσε και χτίσε, ... δάσκαλος γίνε, αλήθεια αν ήρωας είσαι ...".
Ευτυχώς που οι πρόσφατες εμπειρίες μου στην Κρήτη μου είχαν δείξει ότι υπάρχει ακόμη ελπίδα και για μας. Υπό την προϋπόθεση βέβαια ότι η μετάνοια δεν μένει κενό γράμμα αλλά συνοδεύεται και από την απαραίτητη σκληρή δουλειά».
Το Σεπτέμβριο του 2009, λίγο πριν τις εκλογές σε μια ανάρτηση με τίτλο «Αυτο-δικτατορία» έγραφα:
«Έγραφα … μετά τις τελευταίες βουλευτικές εκλογές (ΣΣ του 2007) ότι "από τους 9.921.545 εγγεγραμμένους ψηφοφόρους, το 27,83% απείχε ή έριξε λευκό ή άκυρο, το 14,48% ψήφισε μικρά κόμματα (σε αντίθεση με το 57,68% που ψήφισε τα δύο μεγάλα) ενώ μόνο το 30,19% ψήφισε το κυβερνών κόμμα".
Είναι σίγουρο πως κάτι αντίστοιχο θα συμβεί και στις επόμενες βουλευτικές εκλογές της 4ης Οκτωβρίου 2009. Το κόμμα που θα εκπροσωπεί γύρω στο 30% του εκλογικού σώματος απαιτεί από τώρα "αυτοδυναμία" δηλαδή την δυνατότητα να αποφασίζει ανεξέλεγκτα για τις τύχες και του υπόλοιπου 70%. Το επιχείρημα που προβάλλεται είναι βέβαια ο κίνδυνος ακυβερνησίας. "Χρειαζόμαστε ισχυρή κυβέρνηση που να μπορεί να πάρει αποφάσεις" λένε οι κομματικοί φωστήρες. Όμως είδαμε τι συμβαίνει στις περιπτώσεις που η "ισχυρή" κυβέρνηση παίρνει αποφάσεις χωρίς να έχει πείσει τους πολίτες ότι αυτές είναι δίκαιες και χρήσιμες. Απεργίες, δικαστικές προσφυγές, ξεσηκωμοί. Και η "ισχυρή" κυβέρνηση προσφεύγει αμέσως στην επιβολή της τάξεως. Αλλά "όταν ακούς ‘τάξη’ ανθρώπινο κρέας μυρίζει", γράφει ο Ελύτης στη Μαρία Νεφέλη.
Προσωπικά πιστεύω ότι πρέπει επιτέλους και στην Ελλάδα να δοκιμάσουμε τις κυβερνήσεις συνεργασίας. Γερμανία, Ιαπωνία, Βέλγιο και αρκετές άλλες χώρες έχουν τέτοιες κυβερνήσεις. Στη Γαλλία αλλά και στις ΗΠΑ, αν και πέτυχαν σαφή αυτοδυναμία, οι κυβερνώντες χρησιμοποίησαν και πολλά στελέχη της αντιπολίτευσης σε κυβερνητικές και άλλες θέσεις. Η αντιμετώπιση των κρίσεων, λένε οι ειδικοί, είναι πρωτίστως θέμα συναίνεσης. Ας θυμηθούμε πως η αρχαία αθηναϊκή δημοκρατία στηριζόταν ιδιαίτερα στην Πειθώ.
Στην είσοδο της αίθουσας διαχείρισης κρίσεων μεγάλης πολυεθνικής μια επιγραφή προτρέπει τους εισερχόμενους: "Leave your ego here!" (Αφήστε το εγώ σας εδώ). Όπως έγραψα παλιότερα, κρίση είναι μια έκτακτη ανάγκη, ένα μείζον περιστατικό ή μια καταστροφή κατά τη διάρκεια της οποίας οι αρμόδιοι για την αντιμετώπιση βρίσκονται ξαφνικά στο επίκεντρο δημόσιας αμφισβήτησης που προέρχεται τόσο από το εξωτερικό (π.χ. τον τύπο) όσο και από το εσωτερικό των οργανισμών των οποίων προΐστανται. Αν λοιπόν πράγματι περνάμε κρίση, τότε το πρώτο που πρέπει να σκεφτεί η "αυτοδύναμη" κυβέρνηση του 30% είναι πως θα πείσει το υπόλοιπο 70% για την ορθότητα των επιλογών της, για τη χρησιμότητα των αποφάσεών της, για το ανυστερόβουλο των προθέσεων της. Πάντως σήμερα το αίτημα για "αυτοδυναμία" όχι μόνο δεν απαντά στις παραπάνω ανησυχίες αλλά φαντάζει σαν αίτημα χορήγησης έκτακτων εξουσιών που παραπέμπει σε άλλες εποχές και πρακτικές».
Και στις 10 Μαΐου 2010 σε ένα κείμενο με τίτλο «Που πήγαν τα λεφτά;» έγραφα:
«Αληθινή ιστορία, που μου διηγήθηκαν πρόσφατα.
Μια γνωστή με κάλεσε για καφέ σε φιλικό της σπίτι. Όλα ωραία, η παρέα, τα γλυκά, ο καφές. Και το σπίτι γεμάτο κεντήματα και πλεκτά, όλα ένα κι ένα.
- Μα πότε βρίσκεις τον χρόνο να τα κάνεις όλα αυτά; ρώτησα την οικοδέσποινα.
- Α ξέρεις, δουλεύω σε ένα νοσοκομείο καθαρίστρια. Αλλά επειδή έχουμε διοριστεί πολλές, έχουμε συμφωνήσει μεταξύ μας, για να μην μπλεκόμαστε η μια στα πόδια της άλλης, να δουλεύουμε περιοδικά, κάθε λίγες μέρες. Όμως, πρέπει να δίνουμε το παρόν κάθε μέρα, κι έτσι βρίσκω ένα άδειο δωμάτιο, μιαν αποθήκη ή ακόμη και μια τουαλέτα και πλέκω ή κεντάω.
Δίπλα στις (εκ προμελέτης) off-shore και τα κότερα, οι χιλιάδες (συχνά χωρίς επίγνωση) "μικροαπατεώνες"».
