Γνώρισα τον Σταύρο Αρναουτάκη στις Βρυξέλλες λίγο μετά την εκλογή του στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Είχα την ευκαιρία να συνεργαστώ μαζί του για την οργάνωση μιας ημερίδας για την προστασία των πολιτών από ατυχήματα και καταστροφές. Μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση η απλότητα και η ανθρωπιά του. Σε αντίθεση με άλλους πολιτικούς που βγάζουν έναν «δεκαρικό» και μετά αποχωρούν, έμεινε σε όλη την εκδήλωση, συμμετείχε ενεργά στις συζητήσεις των ομάδων εργασίας και συνεργάστηκε με τους εισηγητές ακούγοντας χωρίς να «διδάσκει». Μια επίσκεψη στις Αρχάνες στο Ηράκλειο όπου διετέλεσε δήμαρχος επί 14 χρόνια αποκαλύπτει τον άνθρωπο των έργων που έλαβε μέχρι και το 80% των ψήφων των συνδημοτών του. Αν ψήφιζα στο Ηράκλειο, δεν θα δίσταζα καθόλου να τον ψηφίσω ...
Στους διαδρόμους του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, πάνω στην αυτοκινούμενη αναπηρική της πολυθρόνα γνώρισα και την Ευαγγελία Τζαμπάζη. Ένα χαμόγελο, μια δίψα για ζωή, μια προθυμία να ακούσει, ένα ενδιαφέρον για τον συνομιλητή. Τα άτομα με αναπηρία είχαν τη δική τους – δυνατή κι επίμονη – φωνή στις Βρυξέλλες. Συνεργαστήκαμε για την προώθηση της προσβασιμότητας των ατόμων με αναπηρίες στο 112, τον ευρωπαϊκό αριθμό έκτακτης ανάγκης. Η προσφορά της στο χώρο των ατόμων με αναπηρία σημαντικότατη. Αν ψήφιζα στις Σέρρες, δεν θα δίσταζα καθόλου να την ψηφίσω ...
Στην προεκλογική περίοδο, στην περίοδο του μπλα-μπλα, όπου τα λόγια είναι φτηνά και στην ουσία δεσμεύουν μόνον όσους τα ακούνε (και τα πιστεύουν ...) καλόν είναι να θυμόμαστε τους ανθρώπους των έργων και των χαμηλών τόνων. Ιδίως τώρα που το είδος τείνει να εξαφανιστεί ...
17 Σεπτεμβρίου 2009
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)