Αντίο Μαμά!
Αντίο;;;
Αυτό το άψυχο σώμα που αποχαιρετούμε δεν είναι πια η μαμά μας.
Η μαμά μας είναι πλέον οι αναμνήσεις και οι εικόνες που κρατούμε στο μυαλό και την καρδιά μας.
Η μητέρα που άκουγε ελληνικά τραγούδια στο Δεύτερο πρόγραμμα και μας έβαζε να ακούμε την εκπομπή Καλημέρα παιδάκια με τη Θεία Λένα.
Που με έστελνε στην εκκλησία στην αρχή ως παπαδάκι και μετά ως βοηθό του ψάλτη.
Μια έγνοια είχε, να μην πάρουν τα παιδιά τον κακό δρόμο, σε μια κοινωνία, την οποία την έβλεπε να ξεφεύγει από το δρόμο του Θεού.
Και η έγνοια έγινε άγχος, στο οποίο σύμφωνα με τις τελευταίες έρευνες οφείλεται κατά μεγάλη πιθανότητα και το Αλζχάιμερ … «Τα παιδιά πού είναι τα παιδιά;;;» μας ρώταγε μέχρι τα τελευταία της.
Αναμνήσεις που αποτελούνται από σημαντικές, καλές ή κακές, στιγμές, προσωπικά παραδείγματα, τυχαίες φράσεις. Που τα έχουμε ενσωματώσει στην καθημερινή μας συμπεριφορά και που θα μας συνοδεύουν «μέχρι τρίτης και τετάρτης γενεάς».
Βέβαια, ο καθένας και η καθεμιά μας έχει τις δικές του και τις δικές της μνήμες από τη μαμά μου. Άλλες ολοζώντανες κι άλλες που τις θυμόμαστε σε συγκεκριμένες περιστάσεις.
Γι’ αυτό εγώ δεν λέω «Αντίο μαμά».
Λέω «Μαμά θα σε έχουμε στη μνήμη μας, όσο αυτή δεν μας προδίδει».
Αιωνία η μνήμη σου …
Αυτά τα λίγα λόγια είπα στην κηδεία της μητέρας μου Οδέττης-Δέσποινας Αλεβαντή το γένος Λεμπεσσοπούλου που απεβίωσε στην Αθήνα την Κυριακή 10 Σεπτεμβρίου το βράδυ, σε ηλικία 93 ετών και 4 μηνών. Γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Κωνσταντινούπολη, παντρεύτηκε το 1953 στην Αθήνα και απέκτησε 3 παιδιά, 5 εγγόνια και 2 δισέγγονα.
