Η νέα κυβέρνηση εκτός από τα δημοσιονομικά θα πρέπει να υλοποιήσει και μια σειρά από μεταρρυθμίσεις που έχουν συμφωνηθεί από τον Ιούλιο του 2018.
(Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Χανιώτικα Νέα στις 2 Ιουλίου 2019 στη στήλη Προστασία του Πολίτη και Καθημερινότητα-380)
Σε πέντε μέρες θα βρεθούμε πάλι μπροστά στην κάλπη για να εκλέξουμε τους άνδρες και τις γυναίκες που θα μας εκπροσωπήσουν στη Βουλή των Ελλήνων. Είκοσι πολιτικά κόμματα διεκδικούν την ψήφο μας (στα Χανιά 17). Καλύπτουν όλο το πολιτικό φάσμα, από την ακροδεξιά μέχρι την ακροαριστερά. Φυσικά, με βάση τις δημοσκοπήσεις οι επιλογές είναι σχετικά λιγότερες.
Έξη με επτά κόμματα έχουν περισσότερες ή λιγότερες πιθανότητες να εισέλθουν στην επόμενη Βουλή. Δύο αγωνίζονται για την αυτοδυναμία – το ένα για να την πετύχει και το άλλο για να την εμποδίσει ή μάλλον να την περιορίσει. Μην περιμένετε φυσικά να σας υποδείξω τι θα ψηφίσετε αλλά επιτρέψτε μου να εκφράσω μερικές προσωπικές μου απόψεις.
Πρώτη φορά αριστερά. Ένα ελάχιστο ποσοστό από αυτούς που αποκαλούνται σήμερα «αριστεροί» έχουν σχέση με τους αριστερούς που γνώρισα στα νιάτα μου. Με τον Ηλία Ηλιού, πρόεδρο τότε της ΕΔΑ. Με τον ευρωβουλευτή Μιχάλη Παπαγιαννάκη. Με τον παιδίατρο και βουλευτή της ΕΔΑ Γιώργο Σπηλιώπουλο. Ο οποίος δεχόταν τους απόρους στο ιατρείο του δωρεάν και πολλές φορές τους πλήρωνε και τα φάρμακα.
Ωστόσο, με κίνδυνο να θεωρηθώ αιρετικός, έχω την εντύπωση ότι η Αριστερά δεν ξεκίνησε να κυβερνά το 2015. Μετά τη Μεταπολίτευση παίζει πρωταρχικό ρόλο στα Πανεπιστήμια, στη Μέση εκπαίδευση και φυσικά στους εργάτες και τους υπαλλήλους. Όπου, αν και μειοψηφία, επιβάλλει δυστυχώς τις απόψεις της, όχι πάντα μέσα από διάλογο αλλά με αυταρχικό και συχνά βίαιο τρόπο. Κάτι που έζησα προσωπικά τόσο στο Πανεπιστήμιο όσο και στο χώρο της πρώτης μου εργασίας σε εκδοτική επιχείρηση.
Αξίζει να μελετήσει κανείς τα συγκεντρωτικά στοιχεία για τις απεργίες, τις στάσεις εργασίας, τις πορείες, τις καταλήψεις και τις συγκεντρώσεις μαζί με τις χαμένες ώρες εργασίας που έχει δημοσιεύσει το
Ινστιτούτο Εργασίας της Γενικής Συνομοσπονδίας Εργατών Ελλάδος (ΓΣΕΕ) για τις χρονιές 1975-1999 και για την περίοδο 2011-2017. Μάλιστα, το απεργιακό φαινόμενο φαίνεται ότι εντάθηκε στις χρονιές της κρίσης και σε συνδυασμό με την πτώση της πραγματικής παραγωγικότητας της εργασίας, συνέβαλλε σημαντικά (αλλά όχι αποκλειστικά) στην υποβάθμιση της ελληνικής οικονομίας.
Φιλελεύθεροι και νεοφιλελευθερισμός. Όπως και η έννοια της «
αριστεράς» έτσι και η έννοια του φιλελευθερισμού έχει παρεξηγηθεί και συκοφαντηθεί. Γιατί όπως στην αριστερά υπάρχουν οι φανατικοί του κολλεκτιβιστικού κεντρικού σχεδιασμού, έτσι και στο χώρο του φιλελευθερισμού υπάρχουν οι οπαδοί του laissez-faire καπιταλισμού οι οποίοι οραματίζονται την κατάργηση όλων των παρεμβάσεων του κράτους.
Δυστυχώς στην Ελλάδα, δεν εφαρμόστηκε ποτέ πλήρως ο
φιλελευθερισμός. Που προβλέπει ελεύθερες και δίκαιες εκλογές, προάσπιση των πολιτικών δικαιωμάτων, ελευθερία του Τύπου, θρησκευτική ελευθερία, ελεύθερο εμπόριο και ιδιοκτησία. Έχουμε σίγουρα όλα αυτά, αν και μερικές φορές με αστερίσκους ή με μεγάλες κοινωνικές αντιδράσεις.
Αλλά στον τομέα της οικονομίας όλοι ξέρουμε ότι ο ρόλος του κράτους παραμένει πρωταρχικός, παρά τις δεσμεύσεις για τη μείωσή του στο πλαίσιο των προγραμμάτων οικονομικής προσαρμογής (μνημονίων). Αν η Ελλάδα πάσχει από κάτι σήμερα, αυτό είναι ο κρατισμός και όχι ο
(οικονομικός) φιλελευθερισμός, ακόμη λιγότερο ο
νεοφιλελευθερισμός.
Χωρίς μνημόνια αλλά με «εξάμηνο». Ανεξάρτητα από τις ιδεολογικές τοποθετήσεις, θα πρέπει να συνειδητοποιήσουμε πως όποια κυβέρνηση προκύψει από τις εκλογές θα είναι υποχρεωμένη να ακολουθήσει τη διαδικασία του ευρωπαϊκού εξαμήνου. Παράλληλα, τον Ιούλιο του 2018 η Ευρωπαϊκή Επιτροπή ενεργοποίησε το πλαίσιο ενισχυμένης εποπτείας της Ελλάδας, αφού η χώρα είχε αναλάβει μια σειρά από δεσμεύσεις σχετικά με τα δημοσιονομικά, τις μεταρρυθμίσεις και τις ιδιωτικοποιήσεις (βλ.
Χ.Ν. 17/7/2018).
Έτσι, ανά τρίμηνο ή εξάμηνο, η πρόοδος των παραπάνω ελέγχεται από τις υπηρεσίες των θεσμών (Ευρωπαϊκή Επιτροπή, Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, Ευρωπαϊκός Μηχανισμός Σταθερότητας). Μάλιστα, αν διαπιστωθεί ότι η χώρα παραμένει ελλειμματική και ότι το έλλειμμα δεν μειώνεται επαρκώς προβλέπεται η επιβολή προστίμων (0,2% του ΑΕΠ ή 0,5% του ΑΕΠ σε περίπτωση παραποιημένων στατιστικών). Τα πρόστιμα μπορεί να περιλαμβάνουν αναστολή της χρηματοδότησης από τα περιφερειακά ταμεία (π.χ. ΕΣΠΑ) ή και αναθεώρηση της πολιτικής δανεισμού της Ευρωπαϊκής Τράπεζας Επενδύσεων έναντι του εν λόγω κράτους.
Όπως είπαμε και παραπάνω, η χώρα μας έχει δεσμευθεί να εφαρμόσει (με βάση συγκεκριμένα χρονοδιαγράμματα) μέτρα δημοσιονομικής πολιτικής και μεταρρυθμίσεις (βλ. πλαίσιο). Πόσα από αυτά έχουν υλοποιηθεί στην πράξη; Αφήνουμε τους αναγνώστες να κρίνουν … Απλώς να υπογραμμίσουμε ότι μετά από μια περίοδο χάριτος, η νέα κυβέρνηση θα βρεθεί ενώπιον των υποχρεώσεων της και θα πρέπει να αναλάβει τις ευθύνες της … Με άλλα λόγια «καλή τύχη».
Οι μεταμνημονιακές δεσμεύσεις που έχει αναλάβει να υλοποιήσει η Ελλάδα
Δημοσιονομικά: πρωτογενές πλεόνασμα 3,5% του ΑΕΠ μεσοπρόθεσμα, αναθεώρηση του ΕΝΦΙΑ με βάση τις πραγματικές αξίες, ενίσχυση του προσωπικού της ΑΑΔΕ και πλήρη ψηφιοποίηση της συλλογής φόρων, υλοποίηση των προτάσεων του Ελληνικού Ελεγκτικού Συνεδρίου για μεταρρυθμίσεις στη δημόσια διοίκηση και εφαρμογή ενιαίου λογιστικού σχεδίου σε όλο το δημόσιο (ΦΕΚ Β’ 4294, 11/12/2017).
Κοινωνική πρόνοια: εκσυγχρονισμός με τη βοήθεια της Υπηρεσίας Στήριξης Διαρθρωτικών Μεταρρυθμίσεων, ολοκλήρωση της οργάνωσης του ΕΦΚΑ, εκσυγχρονισμός του συστήματος πρωτοβάθμιας περίθαλψης (120 ΤΟΜΥ μέχρι το τέλος του 2018 και 240 συνολικά μέχρι το τέλος του 2020), κεντρικός φορέας προμηθειών υγείας, μεταρρύθμιση των προγραμμάτων κοινωνικής προστασίας (ιδίως για τα ΑΜεΑ) και των επιδοτήσεων εισιτηρίου, ολοκλήρωση των πυλώνων του Κοινωνικού Εισοδήματος Αλληλεγγύης.
Δημοσιονομική σταθερότητα: εξυγίανση του τραπεζικού τομέα (ιδίως των μη εξυπηρετούμενων δανείων), οικονομική εκπαίδευση των δικαστών, ολοκλήρωση της ψηφιοποίησης της απονομής δικαιοσύνης, μεταρρύθμιση του Ελληνικού Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας, χαλάρωση των ελέγχων στην κίνηση κεφαλαίων.
Αγορές εργασίας και προϊόντων: ετήσια επικαιροποίηση του κατώτατου μισθού, σχέδιο δράσης για την αδήλωτη εργασία, μεταρρύθμιση και ψηφιοποίηση της αδειοδότησης των επενδύσεων, ολοκλήρωση του κτηματολογίου, μεταρρύθμιση του ενεργειακού τομέα (δημοπρασίες τύπου ΝΟΜΕ, μοντέλα στόχου και πώληση των λιγνιτικών μονάδων της ΔΕΗ).
Ιδιωτικοποιήσεις: ολοκλήρωση διαδικασιών για Διεθνή Αερολιμένα Αθηνών, Ελληνικό, ΔΕΣΦΑ, ΕΛΠΕ, Μαρίνα Αλίμου, Εγνατία, Εμπορικό τμήμα ΔΕΠΑ, ΕΥΔΑΠ, ΕΥΑΘ, περιφερειακούς λιμένες Αλεξανδρούπολης, Καβάλας, Ηγουμενίτσας και Κέρκυρας, υπόγειες δεξαμενές Καβάλας, δίκτυο ΔΕΠΑ, μετοχές ΔΕΗ και άλλα στοιχεία με βάση προτάσεις του ΤΑΙΠΕΔ και διάλογο με τις αρχές.
Δημόσια διοίκηση: εκσυγχρονισμός της διοίκησης ανθρωπίνων πόρων, διορισμός γενικών γραμματέων και γενικών διευθυντών, ολοκλήρωση της κινητικότητας και της αξιολόγησης, ψηφιακό οργανόγραμμα για όλες της δημόσιες υπηρεσίες και σύνδεση με την ενιαία αρχή πληρωμών, κωδικοποίηση εργατικού δικαίου και ολοκλήρωση της εθνικής πύλης για την κωδικοποίηση και μεταρρύθμιση της ελληνικής νομοθεσίας, εφαρμογή των συστάσεων κατά της διαφθοράς.
Στην ιστοσελίδα της εφημερίδας, κάτω από το άρθρο μου δημοσιεύτηκε το εξής
σχόλιο:
Αγαπητέ κ. Παναγιώτη Αλεβαντή,
ως απλός Έλληνας πολίτης, σας ευχαριστούμε θερμά και, βέβαια, σας συγχαίρουμε για το σπάνιο κι άκρως αποκαλυπτικό της ιστορικής, πολιτικής και κοινωνικής πραγματικότητας της σύγχρονης Ελλάδας.
Σπανίως δημοσιεύονται τόσο αληθείς και εμπεριστατωμένες εργασίες και ενημερώσεις: αντανάκλαση του απλού, αληθινού και ανθρώπινου προσώπου σας και, βέβαια, γνωρίζω πόσο δύσκολο είναι στη σημερινή κοινωνική πολυπλοκότητα να λέτε την αλήθεια και να επισημαίνετε τις δυσκολίες και τα προβλήματα που έχουμε να αντιμετωπίσουμε ως χώρα τους προσεχείς καιρούς.
Τα πράγματα συνέβησαν και διαμορφώθηκαν στην πατρίδα μας, όπως ακριβώς τα αναφέρετε: θα έλεγα, εμείς οι κάπως πιο ηλικιωμένοι τα γνωρίζουμε από πρώτο χέρι πολύ καλύτερα, μακριά από τον φανατισμό της Επιλεκτικής Μνήμης, που έχει διαβρώσει, διαστρεβλώσει και ισοπεδώσει τα πάντα, με πρώτη και καλύτερη την Παιδεία μας. Με εντυπωσιάσουν και τούς θαυμάζω τους συνανθρώπους μας που έχουν το σθένος και την ανδρεία να λένε και να υπερασπίζονται την αλήθεια.
Κάθε μέρα βομβαρδιζόμαστε από ψευτοφιλοσοφίες κοινωνικών συστημάτων, από σωτήρες και υποστηρικτές θεμιτών ή καλών κοινωνιών, αλλά σύντομα αποδεικνύονται ΟΥΤΟΠΙΕΣ θολούρες ψευτοιδεολογημάτων. Μα, η θεμιτή ή καλή κοινωνία για να υπάρξει βασίζεται -πρωτίστως- στον άνθρωπο κι απαιτεί από αυτόν την τήρηση αρετών, αρχών, συναισθημάτων που ενώνουν τους ανθρώπους μιας κοινωνίες. Και μένω έκθαμβος, όταν, με τόση ευκολία, μπαίνουν ετικέτες με χαρακτηρισμούς των συνανθρώπων ως “αριστερούς”, “δεξιούς”, “κεντροδεξιούς και κεντροαριστερούς”, “μπαχαλάκηδες”, κ.λ.π., ενώ τα πράγματα στη χώρα μας – όσο αφορά τις πολιτικές δυνάμεις και τις κομματικές πεποιθήσεις- έχουν ΟΡΙΣΤΙΚΆ διαμορφωθεί και υπάρξει από την κρίσιμη και ιστορική δεκαετία 1940 και, βέβαια, ισχύουν μέχρι και σήμερα: ΔΗΛΑΔΗ, έχουμε ΜΟΝΟ Κέντρο, Δεξιά και Αριστερά: ούτε κεντροαριστερά, ούτε κεντροδεξιά, δημιουργήματα τεχνητά και σκόπιμα των κομματικών επιδιώξεων, εκάστοτε:
ΛΟΙΠΟΝ είχαμε κι έχουμε: ΚΕΝΤΡΟΝ με πρωθυπουργούς τον Γεώργιο Παπανδρέου και Θεμιστοκλή Σοφούλη, 70% του ελληνικού πληθυσμού -καλά διαβάζετε όσοι γνωρίζετε την πρόσφατη ιστορία της χώρας μας, την ΔΕΞΙΑ με 10%, πολύ καλά διαβάζετε και είναι αυτή η δεξιά που έχασε άδικα των αδίκων τα αμόρφωτα και φτωχά παιδιά τους, φαντάρια στο Γράμμο και το Βίτσι κι αλλού, καθώς και δικούς τους ανθρώπους από τις εκατέρωθεν αντεκδικήσεις και πολιτικά πάθη [αυτή είναι η ΔΕΞΙΑ που σήμερα να ήταν κι άλλη!!], και τέλος η ΑΡΙΣΤΕΡΑ του 20% του ελληνικού πληθυσμού. Αυτή ήταν και είναι και σήμερα ακόμη η δύναμη της Αριστεράς στην πατρίδα μας. Το ΚΕΝΤΡΟ [70%] ως γνωστόν διασπάστηκε στα δύο και το ένα κομμάτι “ανήκομεν στη δύση” και οι αντίπαλοι το ονομάζουν συλλήβδην “ΔΕΞΙΑ” γι αυτόν και μόνο τον λόγο, ενώ το άλλο μεγάλο κομμάτι [Κεντρώο] αρέσκετο ….στις Ρούσικες αρκούδες!!
Συνακόλουθα, σήμερα, καθαρόαιμα κεντρώα κόμματα είναι η Ν.Δ, και το ποσοστό 10-12% που παρέμεινε πιστό στο ΚΙΝΑΛ. Τί έγινε το υπόλοιπο κομμάτι; Είναι η λεγόμενη “κινούμενη πολιτική άμμος!” που και καθορίζει τα πολιτικά πράγματα στη χώρα μας. Η πραγματική δύναμη του κόμματος του κ. Τσίπρα, δηλ. ο ΣΥΡΙΖΑ ανέρχεται στο 8-12% της Αριστεράς. Το υπόλοιπο 8% περίπου, παρέμεινε πιστό στο τιμημένο κι αγωνιστικό Ελληνικό Κομμ. Κόμμα. Κι όμως, τόση άγνοια πιά!!
Τέτοια διαστρέβλωση της ιστορικής πραγματικότητας κι από ανθρώπους -υποτίθεται μορφωμένους- , που, ωστόσο, οι συνέπειες καταγράφονται στις προφητικές δηλώσεις του κομμουνιστή Τάκη Λαζαρίδη. Όμως, εμείς οι Έλληνες δεν επιθυμούμε να μάθουμε την αλήθεια. έτσι, αγαπητέ κ. Παν. Αλεβαντή, το σημερινό σας άρθρο έχει και είναι ύψιστης ιστορικής και κοινωνικής αξίας και δεχτείτε και πάλι τα θερμά μας συγχαρητήρια. Ευτυχώς που ανάμεσά μας υπάρχουν τέτοια αληθή και κοινωνικά πρόσωπα που καταξιώνουν τις ανθρώπινες κοινωνίες.
Με τιμή και φιλική αγάπη
Γιώργος Καραγεωργίου, συντ/χος νομικός, κοινωνιολόγος, οικονομολόγος ΧΑΝΙΑ
ΝΟΤΕ: οι παραπάνω σκέψεις, σχόλια κι απόψεις μου, βασίζονται σε εικοσαετείς έρευνες κι αναλύσεις, ντοκουμέντα, γραφτές και μαρτυρικές αφηγήσεις κι αποκαλύψεις, αρχεία του Κράτους και Κ.Κ.Ε κ.λ.π βασικών πηγών αξιόπιστης πληροφόρησης, που έγιναν για τα αίτια και τα προβλήματα του διχασμού και Εμφυλίου Πολέμου [1946-1949].
Ένα απλό και σίγουρο παράδειγμα αξιοπιστίας των ανωτέρω εκτεθέντων, αποτελούν οι Βουλευτικές Εκλογές του 1958, στις οποίες η Αριστερά [και νόμιμα η Ε.Δ.Α.] έλαβε το 25% του συνολικού αριθμού των ψήφων!!, που μεταφράστηκε τότε ως πολιτική δύναμη της εν γένει Αριστεράς με ποσοστό 20-22% του ελληνικού πληθυσμού.
Αυτή ήταν και είναι σήμερα η συνολική δύναμη της Αριστεράς [εννοείται μαζί και το μαχητικό Κ.Κ.Ε]. Και πώς φτάσαμε σήμερα, ΜΟΝΟ το κόμμα ΣΥΡΙΖΑ του κ. Τσίπρα να “εκφράζει” το 25% περίπου των πολιτικών δυνάμεων του τόπου μας; Παρακαλώ, κάντε μερικές προσθαφαιρέσεις και υπολογίστε, συνάμα, τον τετραπέρατο και πανέξυπνο πολιτικό κ. Τσίπρα [είναι απίστευτο κοινωνικό φαινόμενο πώς “ξαναμάζωξε” σε λίγες μόνο μέρες το ποσοστό που ήθελε κι επεδίωκε] και λόγος δεν πέφτει σε μας, γιατί οφείλουμε να σεβόμαστε το ελεύθερο και αναντικατάστατο πρόσωπο των συνανθρώπων μας.
Όμως, μολαταύτα, είναι κοινωνική αδικία να βάζουμε στο ίδιο σακί τη θολούρα του ΣΥΡΙΖΑ με το τιμημένο κι αγωνιστικό των δικαιωμάτων του λαού Κ.Κ.Ε.
Με τιμή Γ.Κ. ΧΑΝΙΑ
