Καθαρές τουαλέτες στην Ιονία Οδό αλλά σκουπίδια, αποτσίγαρα και σχισμένες ελληνικές σημαίες ανά την επικράτεια …
(Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Χανιώτικα Νέα στις 16 Οκτωβρίου 2018 στη στήλη Προστασία του Πολίτη και Καθημερινότητα-348)
Μερικά νέα από την πρόσφατη περιοδεία μου για δουλειές και τουρισμό στην Πελοπόννησο και την Βόρεια Ελλάδα.
Καλά νέα. Ο Δήμος Τεγέας και το Κέντρο Διάδοσης Επιστημών και Μουσείο Τεχνολογίας
ΝΟΗΣΙΣ στη Θεσσαλονίκη διαθέτουν χώρους όπου μαθητές του Δημοτικού, του Γυμνασίου και του Λυκείου παρακολουθούν παρουσιάσεις με θέμα «
Μαθαίνω να μην καπνίζω». Αντίστοιχες παρουσιάσεις θα αρχίσουν να γίνονται και σε σχολεία στα Χανιά. Ένα πρώτο βήμα για να μάθουν τα παιδιά πώς να προφυλάσσονται από μια ισχυρή εξάρτηση που καταστρέφει την υγεία και οδηγεί στο θάνατο.
Η οδήγηση στην ολοκληρωμένη πλέον
Ιόνια Οδό είναι μια απόλαυση. Πρόκειται για έναν αυτοκινητόδρομο ευρωπαϊκών προδιαγραφών, με καθαρές τουαλέτες σε λειτουργία (κάτι που δεν είναι προφανές σε άλλους ελληνικούς αυτοκινητόδρομους) και με δυνατότητα πληρωμής των διοδίων με πιστωτική κάρτα. Θεωρητικά, αυτή η δυνατότητα υπάρχει και σε άλλους αυτοκινητόδρομους αλλά σε αυτούς πρέπει να επισκεφτείτε το ειδικό γραφείο όπου υπάρχει το POS …
Στη
Δράμα, όλοι μιλούσαν με τα καλύτερα λόγια για τον
Χανιώτη επιχειρηματία Μανώλη Λεδάκη, που μετέτρεψε μια παλιά καπναποθήκη στο κέντρο της Δράμας σε
πεντάστερο ξενοδοχείο. Ο οποίος μάλιστα βρήκε τα παλιά αρχεία του καπνεργοστασίου και τα τοποθέτησε σε όμορφες προθήκες στο χώρο υποδοχής του ξενοδοχείου. Το ξενοδοχείο βρίσκεται μπροστά στον υδροβιότοπο της Αγίας Βαρβάρας με τις πηγές και τις λιμνούλες … και διαθέτει μια πλούσια κάβα με τα κρασιά που παράγονται στην ευρύτερη περιοχή.
Από τη Δράμα και το επόμενο καλό νέο που αφορά
το κίνημα των μη καπνιστών το οποίο αρχίζει να
απαιτεί πιο δυναμικά από τους καπνιστές να σέβονται την υγεία των άλλων καπνίζοντας έξω. Μια ομάδα πολιτών, αφού μάζεψε 800 περίπου υπογραφές υποστήριξης, προχώρησε στην κατάθεση μήνυσης κατά παντός υπευθύνου για την έλλειψη ελέγχων σχετικά με την εφαρμογή του νόμου περί απαγόρευσης του καπνίσματος σε κλειστούς δημόσιους χώρους.
Η υπόθεση βρίσκεται στο στάδιο της προκαταρκτικής εξέτασης και ήδη οι αρμόδιες υπηρεσίες έχουν εντείνει τους σχετικούς ελέγχους. Παράλληλα, ξεκινούν πάλι οι έλεγχοι στα Τρίκαλα, τον πρώτο δήμο που αποφάσισε να επιβάλει το νόμο κινητοποιώντας την δημοτική αστυνομία και επιβάλλοντας πρόστιμα μετά από μια περίοδο ενημέρωσης των καταστηματαρχών …
Άσχημα νέα. Οι έλληνες αγρότες φαίνεται πως αγνοούν πλήρως τις αιτίες της κλιματικής αλλαγής (βλ.
ΧΝ 2/10/2018). Γι αυτό και συνεχίζουν να
καίνε τα ξερόχορτα παράγοντας άφθονο διοξείδιο του άνθρακα, το οποίο δεσμεύει τις ηλιακές ακτίνες συμβάλλοντας μαζί με άλλα αέρια την υπερθέρμανση του πλανήτη. Παράλληλα, οι λιγνιτικές μονάδες ηλεκτροπαραγωγής της ΔΕΗ συνεχίζουν να επιβαρύνουν την ατμόσφαιρα …αλλά τουλάχιστον υπάγονται στο σύστημα εμπορίας δικαιωμάτων εκπομπής αερίων θερμοκηπίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Δεν είναι μόνο η Κρήτη γεμάτη
σκουπίδια. Σε όλα τα μέρη που περάσαμε διαπιστώσαμε πως τα πλαστικά ποτηράκια του καφέ, οι πλαστικές σακούλες και κυρίως τα αποτσίγαρα βρίσκονται σχεδόν παντού. Στους δρόμους, στα δάση, στα πεζοδρόμια, στους χώρους στάθμευσης. Και στους αρχαιολογικούς χώρους! Όλοι θέλουν να βγάλουν λεφτά από τον τουρισμό – είτε απευθείας εργαζόμενοι σε τουριστικές επιχειρήσεις είτε εμμέσως παρέχοντας υπηρεσίες στις επιχειρήσεις αυτές.
Παράλληλα, ο δημόσιος χώρος είναι γεμάτος
μουτζουρωμένα μνημεία και αγάλματα που δείχνουν ότι περιφρονούμε τελείως ιστορία και καλλιτεχνική δημιουργία. Στο ξενοδοχείο που μείναμε υπήρχε ένα
άλμπουμ του Ralf Baiker με φωτογραφίες που τράβηξε ανά την Ελλάδα πριν από περίπου 10 χρόνια. Πέρα από τα όμορφα ηλιοβασιλέματα πολλές φωτογραφίες δείχνουν μνημεία και αγάλματα γεμάτα ακαλαίσθητα γκράφιτι. Μια εικόνα που δεν τιμά καθόλου την Ελλάδα και η οποία είναι διαχρονική.
Είναι σίγουρο πως παρά τις κορώνες υπέρ της τέχνης, τα συλλαλητήρια και την πατριδοκαπηλία ορισμένων οι περισσότεροι Έλληνες δεν αγαπάνε την χώρα μας παρά μόνο στα λόγια. Αν πραγματικά την αγαπούσαμε θα φροντίζαμε τουλάχιστον να την διατηρούμε καθαρή. Και δεν θα την γεμίζαμε σκουπίδια, αποτσίγαρα και γκράφιτι. Ούτε βέβαια με
σκισμένες σημαίες, κάτι που αποτελεί κατά τη γνώμη μου δείγμα ύψιστης περιφρόνησης προς την έννοια της πατρίδας.
Τελικά το κυριότερο είδος εν ανεπαρκεία στην Ελλάδα είναι ο
σεβασμός. Προς τη χώρα μας και το περιβάλλον της. Προς τους συνανθρώπους μας. Προς τους ξένους επισκέπτες και πελάτες μας. Σεβασμό που συχνά απαιτούμε και μάλιστα με θράσος από τους άλλους. Για την μακραίωνη ιστορία και τις παραδόσεις μας. Που δεν σεβόμαστε πρώτοι εμείς οι ίδιοι …
