Σας εύχομαι το 2008 να είναι γεμάτο Υγεία, Ευτυχία και όμορφα Αισθήματα για εσάς και τις οικογένειές σας.
Γεμάτο με τα όμορφα χρώματα, τις μυρωδιές και τους ήχους της φύσης αφού το 2008 γιορτάζεται ως το Διεθνές Έτος του πλανήτη Γη.
Γεμάτο με κατανόηση και ευγένεια για τον «πλησίον» αφού το 2008 γιορτάζεται ως το Ευρωπαϊκό Έτος Διαπολιτισμικού Διαλόγου.
Και πάνω απ’ όλα γεμάτο με περισσότερη σοφία, περισσότερη αντοχή, περισσότερη καρτερικότητα, αφού η μοίρα μας είναι κοινή, προβλέψιμη, αναπόφευκτη.
______________________________________________________
Ι wish you a Happy and Prosperous 2008, full of Health and Nice Feelings for you and your beloved.
Full of the colours, the smells and the sounds of nature, given that 2008 is celebrated as the International Year of Planet Earth.
Full of understanding and gentleness for our «neighbour», given that 2008 is celebrated as the European Year of Intercultural Dialogue.
And above all full of more wisdom, tolerance and endurance given that our fate is common, predictable, inevitable.
_____________________________________________________
Je vous souhaite une année 2008 pleine de Santé, de Bonheur et de Bonnes Sentiments à vous et à vos bien aimés.
Pleine de couleurs, de saveurs et de sons de la nature comme le 2008 est l’Année Internationale de la Planète Terre.
Pleine de compréhension et de gentillesse pour le «prochain» comme le 2008 est l’Année Européenne du Dialogue Interculturel.
Et surtout pleine de sagesse, de tolérance et d’endurance, vu que notre sort est commun, prévisible, inévitable.
17 Δεκεμβρίου 2007
01 Δεκεμβρίου 2007
GR-Ανεμογεννήτριες, ανεμόμυλοι ή καταιγίδα εν κρανίω;
Αφορμή για το σχόλιο αυτό μου έδωσε το άρθρο του Νίκου Δήμου «Οικολογία εναντίον Τεχνολογίας;» της 1/12/2007.
Κάθε φορά που επισκέπτομαι το χωριό του πατέρα μου, τον Τυρό Κυνουρίας, πολλοί παραπονούνται που οι Βρυξέλλες δεν κάνουν περισσότερα για την ανάπτυξη της περιοχής. Εννοούν βέβαια γιατί δεν τους δίνουν ανεξέλεγκτα χρήματα για να βελτιώσουν τα σπίτια τους και να κτίσουν κι άλλα ενοικιαζόμενα δωμάτια. Τους απαντώ ευγενικά ότι η ανάπτυξη είναι δικό τους θέμα και όχι των Βρυξελλών.
Τον Ιούλιο, όταν διάβασα στην τοπική εφημερίδα (ΚΥΝΟΥΡΙΑ) ένα άρθρο που λίγο-πολύ εξομοίωνε την εγκατάσταση ανεμογεννητριών στην ορεινή Κυνουρία με τις πυρκαγιές στην Πάρνηθα, αποφάσισα να αντιδράσω. Με τον αδελφό μου γράψαμε μιαν απάντηση με τα θετικά στοιχεία της αιολικής ενέργειας αλλά και με τα σημεία που πρέπει να προσεχτούν κατά την εγκατάσταση. Η ΚΥΝΟΥΡΙΑ μας έκανε την τιμή να το δημοσιεύσει και από τότε ... αντιμετωπίζουμε κάποια σχετική ψυχρότητα από ορισμένους κατοίκους. «Δεν συμφωνούμε, απλώς δεν τις θέλουμε» είπε ένας στον αδελφό μου που επισκέφτηκε πρόσφατα το χωριό. Προφανώς θέλουν τους σκουπιδότοπους, το ανεξέλεγκτο κυνήγι, τα αυθαίρετα ενοικιαζόμενα δωμάτια, τα μη επεξεργασμένα λύματα.
Τελικά βέβαια δεν πρόκειται για την ανάπτυξη έναντι της υπανάπτυξης, ούτε για την οικολογία έναντι της τεχνολογίας αλλά για τη γνώση έναντι της αμάθειας. Παιδεία, περισσότερη παιδεία, για να παραφράσουμε τις τελευταίες λέξεις του Γκαίτε.
Κάθε φορά που επισκέπτομαι το χωριό του πατέρα μου, τον Τυρό Κυνουρίας, πολλοί παραπονούνται που οι Βρυξέλλες δεν κάνουν περισσότερα για την ανάπτυξη της περιοχής. Εννοούν βέβαια γιατί δεν τους δίνουν ανεξέλεγκτα χρήματα για να βελτιώσουν τα σπίτια τους και να κτίσουν κι άλλα ενοικιαζόμενα δωμάτια. Τους απαντώ ευγενικά ότι η ανάπτυξη είναι δικό τους θέμα και όχι των Βρυξελλών.
Τον Ιούλιο, όταν διάβασα στην τοπική εφημερίδα (ΚΥΝΟΥΡΙΑ) ένα άρθρο που λίγο-πολύ εξομοίωνε την εγκατάσταση ανεμογεννητριών στην ορεινή Κυνουρία με τις πυρκαγιές στην Πάρνηθα, αποφάσισα να αντιδράσω. Με τον αδελφό μου γράψαμε μιαν απάντηση με τα θετικά στοιχεία της αιολικής ενέργειας αλλά και με τα σημεία που πρέπει να προσεχτούν κατά την εγκατάσταση. Η ΚΥΝΟΥΡΙΑ μας έκανε την τιμή να το δημοσιεύσει και από τότε ... αντιμετωπίζουμε κάποια σχετική ψυχρότητα από ορισμένους κατοίκους. «Δεν συμφωνούμε, απλώς δεν τις θέλουμε» είπε ένας στον αδελφό μου που επισκέφτηκε πρόσφατα το χωριό. Προφανώς θέλουν τους σκουπιδότοπους, το ανεξέλεγκτο κυνήγι, τα αυθαίρετα ενοικιαζόμενα δωμάτια, τα μη επεξεργασμένα λύματα.
Τελικά βέβαια δεν πρόκειται για την ανάπτυξη έναντι της υπανάπτυξης, ούτε για την οικολογία έναντι της τεχνολογίας αλλά για τη γνώση έναντι της αμάθειας. Παιδεία, περισσότερη παιδεία, για να παραφράσουμε τις τελευταίες λέξεις του Γκαίτε.
16 Οκτωβρίου 2007
GR-Πολιτική σάτιρα και παντοδυναμία
Φανταστείτε τον πρωθυπουργό, ή άκόμη καλύτερα τον ευαίσθητο στη σάτιρα πρώην πρόεδρο της δημοκρατίας, ως προσκεκλημένο στο επίσημο ετήσιο δείπνο της Ένωσης Συντακτών. Φανταστείτε τον να παίρνει τον λόγο για να βγάλει ένα λογύδριο και ταυτόχρονα να βγαίνει στο βήμα ένας σωσίας του (π.χ. ο Μητσικώστας), ο οποίος βγάζει έναν συμπληρωματικό λόγο να κρατάτε την κοιλιά σας από τα γέλια. Φανταστείτε επιπλέον στο τέλος του διπλού λογυδρίου να παίρνει το λόγο ένας γνωστός κωμικός, με δική του εκπομπή στην τηλεόραση (π.χ. ο Λαζόπουλος) και να κάνει μια ζωντανή ημίωρη σάτιρα «υψηλών οκτανίων» με αντικείμενο τον ίδιο τον υψηλό προσκεκλημένο.
Απίθανο θα μου πείτε. Για την Ελλάδα οπωσδήποτε. Όμως χτες έπεσα τυχαία στο βιντεάκι του ετήσιου δείπνου της ένωσης ανταποκριτών του Λευκού Οίκου για το 2006, κατά τη διάρκεια του οποίου συνέβησαν αυτά ακριβώς, με τον σημερινό πρόεδρο των ΗΠΑ στη θέση του σατιριζόμενου. Βέβαια η παρέμβαση του κωμικού Stephen Colbert, η οποία έσπαγε κόκκαλα, δεν άρεσε τόσο πολύ σε μερίδα των δημοσιογράφων, κι έτσι το 2007, στην αντίστοιχη εκδήλωση χρησιμοποιήθηκαν κάπως πιό ανώδυνες σάτιρες, όπως οι δέκα πιό αστείες γκάφες του Προέδρου, ενώ ο ιδιος υπογράμμισε ότι το γεγονός ότι η κοινωνία που επιτρέπει την σάτιρα των πολιτικών της ηγετών είναι μια ελεύθερη κοινωνία που νοιώθει αυτοπεποίθηση.
Πράγματι, και ο Αριστοφάνης έγραψε τις κωμωδίες του στο απόγειο του Χρυσού Αιώνα και του Πελοποννησιακού Πολέμου, όταν η Αθήνα ήταν η υπερδύναμη της εποχής. Αναρωτιέμαι λοιπόν, αν τελικά η ένταση και η αποδοχή της σάτιρας από τους πολιτικούς δεν είναι ευθέως ανάλογη με το αίσθημα παντοδυναμίας μιας κοινωνίας, που θεωρεί ότι βρίσκεται «υπεράνω» των άλλων από πάσης απόψεως. Και φυσικά θυμάμαι το τελικό αποτέλεσμα του Πελοποννησιακού Πολέμου ...
Απίθανο θα μου πείτε. Για την Ελλάδα οπωσδήποτε. Όμως χτες έπεσα τυχαία στο βιντεάκι του ετήσιου δείπνου της ένωσης ανταποκριτών του Λευκού Οίκου για το 2006, κατά τη διάρκεια του οποίου συνέβησαν αυτά ακριβώς, με τον σημερινό πρόεδρο των ΗΠΑ στη θέση του σατιριζόμενου. Βέβαια η παρέμβαση του κωμικού Stephen Colbert, η οποία έσπαγε κόκκαλα, δεν άρεσε τόσο πολύ σε μερίδα των δημοσιογράφων, κι έτσι το 2007, στην αντίστοιχη εκδήλωση χρησιμοποιήθηκαν κάπως πιό ανώδυνες σάτιρες, όπως οι δέκα πιό αστείες γκάφες του Προέδρου, ενώ ο ιδιος υπογράμμισε ότι το γεγονός ότι η κοινωνία που επιτρέπει την σάτιρα των πολιτικών της ηγετών είναι μια ελεύθερη κοινωνία που νοιώθει αυτοπεποίθηση.
Πράγματι, και ο Αριστοφάνης έγραψε τις κωμωδίες του στο απόγειο του Χρυσού Αιώνα και του Πελοποννησιακού Πολέμου, όταν η Αθήνα ήταν η υπερδύναμη της εποχής. Αναρωτιέμαι λοιπόν, αν τελικά η ένταση και η αποδοχή της σάτιρας από τους πολιτικούς δεν είναι ευθέως ανάλογη με το αίσθημα παντοδυναμίας μιας κοινωνίας, που θεωρεί ότι βρίσκεται «υπεράνω» των άλλων από πάσης απόψεως. Και φυσικά θυμάμαι το τελικό αποτέλεσμα του Πελοποννησιακού Πολέμου ...
07 Οκτωβρίου 2007
GR-Περι ελληνικών στους υπολογιστές
«ΔΟΚΙΜΑΣΤΙΚΕΣ διευθύνσεις σε δώδεκα γλώσσες, εκτός των αγγλικών και συμπεριλαμβανομένης της ελληνικής, θα προστεθούν στους κεντρικούς καταλόγους του Ίντερνετ από την ερχόμενη εβδομάδα, ανοίγοντας το δρόμο του Ίντερνετ στους σέρφερ όλου του κόσμου, ανεξάρτητα από το εάν μιλούν αγγλικά ή όχι» (ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ 5/10/2007). Στις ιστοσελίδες του ICANN για τα διεθνοποιημένα ονόματα τομέων μπορείτε να βρείτε περισσότερες πληροφορίες.
Το 1986 που συζητούσαμε για τα πρότυπα των ελληνικών χαρακτήρων ενόψη της υιοθέτησης του περίφημου ΕΛΟΤ 928, ο ΟΤΕ επέμενε να προωθεί μιαν επταψήφια κωδικοποίηση για τις «τηλεματικές» λεγόμενες υπηρεσίες (ΕΛΟΤ 927). Αυτήν την κωδικοποίηση προώθησε και στην Διεθνή Ένωση Τηλεπικοινωνιών (ITU) με αποτέλεσμα επί χρόνια να μην γίνει καμμία προσπάθεια χρήσης ειδικών χαρακτήρων στις διάφορες διαδικτυακές εφαρμογές (διευθύνσεις ηλεκτρονικού ταχυδρομείου, ιστοσελίδων κλπ.). Έπρεπε να υιοθετηθεί το Unicode (ISO 10646) το 1992 για να αρχίσουμε να ελπίζουμε σε ένα πραγματικά διεθνοποιημένο διαδίκτυο με διευθύνσεις του τύπου παναγιώτης@αλεβαντής.ελ.
Αλήθεια πότε θα πάψουν και σχόλια του τύπου «sugnwmh gia ta greeklish grafw apo ekswteriko kai den exw ellhnikous xarakthres»; Ιδίως όταν οι υπολογιστές που κυκλοφορούν στην αγορά από το 1995 και μετά μπορούν να γράψουν και να διαβάσουν ελληνικά σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης ... Και να φανταστείτε που όταν υποστήριζα ότι δεν υπάρχει καθόλου ανάγκη υιοθέτησης επταψήφιας κωδικοποίησης για τα Ελληνικά κάποιος με είχε χαρακτηρίσει ως «λατίνο ιμπεριαλιστή» επειδή οι ελληνικοί χαρακτήρες βρίσκονται στη δεξιά πλευρά του πίνακα της οκταψήφιας κωδικοποίησης του ΕΛΟΤ 928 !
Περισσότερα για εκείνη την ηρωική εποχή στο άρθρο μου για την εισαγωγή των Ελληνικών στα συστήματα πληροφορικής της Ευρωπαϊκής Επιτροπής.
Το 1986 που συζητούσαμε για τα πρότυπα των ελληνικών χαρακτήρων ενόψη της υιοθέτησης του περίφημου ΕΛΟΤ 928, ο ΟΤΕ επέμενε να προωθεί μιαν επταψήφια κωδικοποίηση για τις «τηλεματικές» λεγόμενες υπηρεσίες (ΕΛΟΤ 927). Αυτήν την κωδικοποίηση προώθησε και στην Διεθνή Ένωση Τηλεπικοινωνιών (ITU) με αποτέλεσμα επί χρόνια να μην γίνει καμμία προσπάθεια χρήσης ειδικών χαρακτήρων στις διάφορες διαδικτυακές εφαρμογές (διευθύνσεις ηλεκτρονικού ταχυδρομείου, ιστοσελίδων κλπ.). Έπρεπε να υιοθετηθεί το Unicode (ISO 10646) το 1992 για να αρχίσουμε να ελπίζουμε σε ένα πραγματικά διεθνοποιημένο διαδίκτυο με διευθύνσεις του τύπου παναγιώτης@αλεβαντής.ελ.
Αλήθεια πότε θα πάψουν και σχόλια του τύπου «sugnwmh gia ta greeklish grafw apo ekswteriko kai den exw ellhnikous xarakthres»; Ιδίως όταν οι υπολογιστές που κυκλοφορούν στην αγορά από το 1995 και μετά μπορούν να γράψουν και να διαβάσουν ελληνικά σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης ... Και να φανταστείτε που όταν υποστήριζα ότι δεν υπάρχει καθόλου ανάγκη υιοθέτησης επταψήφιας κωδικοποίησης για τα Ελληνικά κάποιος με είχε χαρακτηρίσει ως «λατίνο ιμπεριαλιστή» επειδή οι ελληνικοί χαρακτήρες βρίσκονται στη δεξιά πλευρά του πίνακα της οκταψήφιας κωδικοποίησης του ΕΛΟΤ 928 !
Περισσότερα για εκείνη την ηρωική εποχή στο άρθρο μου για την εισαγωγή των Ελληνικών στα συστήματα πληροφορικής της Ευρωπαϊκής Επιτροπής.
18 Σεπτεμβρίου 2007
GR-Ένα κι ένα κάνουν ...
Από τους 9.921.545 εγγεγραμμένους ψηφοφόρους, το 27,83% απείχε ή έριξε λευκό ή άκυρο, το 14,48% ψήφισε μικρά κόμματα (σε αντίθεση με το 57,68% που ψήφισε τα δύο μεγάλα) ενώ μόνο το 30,19% ψήφισε το κυβερνών κόμμα. Αυτή εξ ορισμού είναι η κοινοβουλευτική (ή αντιπροσωπευτική) μας δημοκρατία, η οποία όμως έχει ως τελικό αποτέλεσμα να (μας) κυβερνά μια μειοψηφία. Αν αυτό συνδυαστεί και με το γεγονός ότι αυτή η εκάστοτε μειοψηφία δεν ανέχεται την όποια κριτική αλλά θέλει να διοικεί στην ουσία χωρίς να λαμβάνει υπόψη τη γνώμη των (συχνά θιγόμενων) υπόλοιπων, δεν πρέπει να μας προξενεί εντύπωση η εικόνα που παρουσιάζει η χώρα μας με τις διαδηλώσεις, τις απεργίες και τις συγκρούσεις που προβλέπεται πάλι να μας ταλανίσουν στο άμεσο μέλλον (στις συζητήσεις με τους πολιτικούς όλα αυτά αναφέρθηκαν και ως «το πεζοδρόμιο»). Αν θέλουμε ένα διαφορετικό μέλλον για μας και τα παιδιά μας μήπως πρέπει να υπενθυμίσουμε στους διοικούντες τη λέξη «συναίνεση»;
Σήμερα έμαθα πως από το 25,86% της αποχής το 20% αντιστοιχεί στους Έλληνες του εξωτερικού. Αν αυτό αληθεύει τότε ένας στους πέντε Έλληνες ούτε εκφράζεται μέσω της εκλογικής διαδικασίας, ούτε τον εκφράζουν οι εκλεγμένοι εκπρόσωποι του Έθνους. Στην χώρα που περηφανεύεται ότι είναι η κοιτίδα της δημοκρατίας και της ορθοδοξίας αυτό δεν μου φαίνεται ούτε πολύ δημοκρατικό ούτε πολύ ορθόδοξο. Ας ελπίσουμε ότι η σημερινή Βουλή θα ψηφίσει επιτέλους το νόμο για την ψήφο των μεταναστών για να αποκτήσουμε μια κάπως πιό δημοκρατική δημοκρατία. Μα υπάρχουν θα πείτε και δικτατορικές δημοκρατίες ή δημοκρατικές δικτατορίες; Δυστυχώς φαίνεται πως υπάρχουν ...
Σήμερα έμαθα πως από το 25,86% της αποχής το 20% αντιστοιχεί στους Έλληνες του εξωτερικού. Αν αυτό αληθεύει τότε ένας στους πέντε Έλληνες ούτε εκφράζεται μέσω της εκλογικής διαδικασίας, ούτε τον εκφράζουν οι εκλεγμένοι εκπρόσωποι του Έθνους. Στην χώρα που περηφανεύεται ότι είναι η κοιτίδα της δημοκρατίας και της ορθοδοξίας αυτό δεν μου φαίνεται ούτε πολύ δημοκρατικό ούτε πολύ ορθόδοξο. Ας ελπίσουμε ότι η σημερινή Βουλή θα ψηφίσει επιτέλους το νόμο για την ψήφο των μεταναστών για να αποκτήσουμε μια κάπως πιό δημοκρατική δημοκρατία. Μα υπάρχουν θα πείτε και δικτατορικές δημοκρατίες ή δημοκρατικές δικτατορίες; Δυστυχώς φαίνεται πως υπάρχουν ...
12 Ιουλίου 2007
GR-Πολιτική, κόμματα, διαφάνεια
Τις τελευταίες μέρες, άκουσα στις ειδήσεις τις αλληλοκατηγορίες των κομμάτων για τις ευθύνες σχετικά με την αντιμετώπιση των πυρκαγιών, είδα τη σχετική κινητοποίηση διαμαρτυρίας των ανώνυμων πολιτών της 8/7/2007 έξω από τη Βουλή, και διάβασα την πρόταση του βουλευτή κ. Μανώλη για τη θέσπιση ασυμβίβαστου μεταξύ κυβερνητικής θέσης και επίσημης κομματικής ιδιότητας. Όλα αυτά μαζί με έβαλαν στις ακόλουθες σκέψεις.
Κατ’ αρχάς δεν νομίζω ότι πρέπει να αμφισβητηθεί ούτε ο πατριωτισμός ούτε η καλή θέληση, ούτε η καλή πίστη όσων είναι επίσημα ενταγμένοι σε κομματικούς μηχανισμούς. Όμως από τη στιγμή που κάποιος εντάσσεται σε ένα κόμμα οφείλει να είναι πιστός στις αποφάσεις του και να προωθεί τα συμφέροντά του. Είναι επίσης λογικό όταν ένα κόμμα βρίσκεται στην εξουσία να θέλει να στελεχώσει κρίσιμες θέσεις του κρατικού μηχανισμού με πιστά στελέχη προκειμένου να εφαρμόσει το πρόγραμμά του. Είναι τέλος λογικό τα μέλη των αντιπολιτευόμενων κομμάτων να προσπαθήσουν να εμποδίσουν το κυβερνών κόμμα να πετύχει τους στόχους του στο πλαίσιο μιας αντιπολίτευσης «Ελληνικού τύπου».
Παράλληλα με τους πολίτες που είναι επίσημα ενταγμένοι σε κάποιο κόμμα υπάρχουν και (πολλοί περισσότεροι) άλλοι που δεν είναι ενταγμένοι πουθενά, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν ψηφίζουν το άλφα ή το βήτα κόμμα στις εκλογές, συγκρίνοντας και αναλύοντας κάθε φορά τα σχετικά προεκλογικά προγράμματα και υποσχέσεις. Σημαντικό επίσης ποσοστό συνειδητοποιημένων πολιτών έχουν απογοητευθεί από τα επίσημα κόμματα χωρίς να πάψουν να προβληματίζονται για το μέλλον του τόπου κάνοντας την παρουσία τους όλο και πιο αισθητή (βλέπε κινητοποιήσεις για την Αμαλία, για την πυρκαγιά στην Πάρνηθα αλλά και τη δημιουργία νέων κομμάτων όπως η Φιλελεύθερη Συμμαχία). Συνεπώς έχουμε δύο κατηγορίες πολιτών – αυτούς που έχουν κομματική ταυτότητα και αυτούς που δεν έχουν.
Είναι σίγουρο ότι ορισμένες θέσεις του κρατικού μηχανισμού πρέπει να στελεχώνονται από ανθρώπους πιστούς στις κυβερνητικές επιλογές, οι οποίες προκύπτουν με βάση τις προεκλογικές εξαγγελίες του κόμματος που κερδίζει τις εκλογές. Όμως πέραν από την επίσημη αντιπολίτευση των κομμάτων που δεν κέρδισαν τις εκλογές, υπάρχουν ορισμένες θέσεις που απαιτούν ουδετερότητα από κομματικούς μηχανισμούς και εξαρτήσεις. Θέσεις ελεγκτικές των πεπραγμένων της διοίκησης, θέσεις (δικαστικής ή οικονομικής) διαιτησίας, θέσεις διαχείρισης υψηλών προϋπολογισμών μέσω δημοπρασιών, θέσεις διαχείρισης κρίσεων ή της προστασίας του περιβάλλοντος, θέσεις αστυνόμευσης και επιβολής του νόμου. Θέσεις στις οποίες το όποιο «λαθρεμπόριο επιρροής» πρέπει να αποκλείεται και οι οποίες γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο θα μπορούσαν να στελεχώνονται από άτομα τα οποία έχουν παραμείνει ακομμάτιστα χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν είναι και ενεργοί πολίτες.
Ανάλογα παραδείγματα υπάρχουν και σε άλλες χώρες. Στο Βέλγιο όλες οι θέσεις ευθύνης στον κρατικό μηχανισμό και στις επιχειρήσεις που ελέγχει το δημόσιο κατανέμονται αναλογικά σε άτομα που ανήκουν στα διάφορα κόμματα. Στη Γαλλία ο νέος πρόεδρος δεσμεύτηκε προεκλογικά η θέση του προέδρου της επιτροπής δημοσιονομικού ελέγχου της Βουλής να δίδεται σε άτομο της αντιπολίτευσης. Η θεσμοθέτηση της συμμετοχής στα κοινά και σε θέσεις ευθύνης, ενεργών πολιτών που δεν ανήκουν σε κόμματα εκτός από εμπλουτισμό της δημόσιας ζωής θα βοηθήσει να αναστραφεί και το κλίμα απαξίωσης της πολιτικής και αποχής από τα κοινά που σε τελική ανάλυση ενισχύει τα οργανωμένα (κομματικά και μη) συμφέροντα. Και νομίζω πως η εξαγγελθείσα ανασυγκρότηση του κράτους δεν πρέπει να αγνοήσει αυτή τη διάσταση.
Κατ’ αρχάς δεν νομίζω ότι πρέπει να αμφισβητηθεί ούτε ο πατριωτισμός ούτε η καλή θέληση, ούτε η καλή πίστη όσων είναι επίσημα ενταγμένοι σε κομματικούς μηχανισμούς. Όμως από τη στιγμή που κάποιος εντάσσεται σε ένα κόμμα οφείλει να είναι πιστός στις αποφάσεις του και να προωθεί τα συμφέροντά του. Είναι επίσης λογικό όταν ένα κόμμα βρίσκεται στην εξουσία να θέλει να στελεχώσει κρίσιμες θέσεις του κρατικού μηχανισμού με πιστά στελέχη προκειμένου να εφαρμόσει το πρόγραμμά του. Είναι τέλος λογικό τα μέλη των αντιπολιτευόμενων κομμάτων να προσπαθήσουν να εμποδίσουν το κυβερνών κόμμα να πετύχει τους στόχους του στο πλαίσιο μιας αντιπολίτευσης «Ελληνικού τύπου».
Παράλληλα με τους πολίτες που είναι επίσημα ενταγμένοι σε κάποιο κόμμα υπάρχουν και (πολλοί περισσότεροι) άλλοι που δεν είναι ενταγμένοι πουθενά, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν ψηφίζουν το άλφα ή το βήτα κόμμα στις εκλογές, συγκρίνοντας και αναλύοντας κάθε φορά τα σχετικά προεκλογικά προγράμματα και υποσχέσεις. Σημαντικό επίσης ποσοστό συνειδητοποιημένων πολιτών έχουν απογοητευθεί από τα επίσημα κόμματα χωρίς να πάψουν να προβληματίζονται για το μέλλον του τόπου κάνοντας την παρουσία τους όλο και πιο αισθητή (βλέπε κινητοποιήσεις για την Αμαλία, για την πυρκαγιά στην Πάρνηθα αλλά και τη δημιουργία νέων κομμάτων όπως η Φιλελεύθερη Συμμαχία). Συνεπώς έχουμε δύο κατηγορίες πολιτών – αυτούς που έχουν κομματική ταυτότητα και αυτούς που δεν έχουν.
Είναι σίγουρο ότι ορισμένες θέσεις του κρατικού μηχανισμού πρέπει να στελεχώνονται από ανθρώπους πιστούς στις κυβερνητικές επιλογές, οι οποίες προκύπτουν με βάση τις προεκλογικές εξαγγελίες του κόμματος που κερδίζει τις εκλογές. Όμως πέραν από την επίσημη αντιπολίτευση των κομμάτων που δεν κέρδισαν τις εκλογές, υπάρχουν ορισμένες θέσεις που απαιτούν ουδετερότητα από κομματικούς μηχανισμούς και εξαρτήσεις. Θέσεις ελεγκτικές των πεπραγμένων της διοίκησης, θέσεις (δικαστικής ή οικονομικής) διαιτησίας, θέσεις διαχείρισης υψηλών προϋπολογισμών μέσω δημοπρασιών, θέσεις διαχείρισης κρίσεων ή της προστασίας του περιβάλλοντος, θέσεις αστυνόμευσης και επιβολής του νόμου. Θέσεις στις οποίες το όποιο «λαθρεμπόριο επιρροής» πρέπει να αποκλείεται και οι οποίες γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο θα μπορούσαν να στελεχώνονται από άτομα τα οποία έχουν παραμείνει ακομμάτιστα χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν είναι και ενεργοί πολίτες.
Ανάλογα παραδείγματα υπάρχουν και σε άλλες χώρες. Στο Βέλγιο όλες οι θέσεις ευθύνης στον κρατικό μηχανισμό και στις επιχειρήσεις που ελέγχει το δημόσιο κατανέμονται αναλογικά σε άτομα που ανήκουν στα διάφορα κόμματα. Στη Γαλλία ο νέος πρόεδρος δεσμεύτηκε προεκλογικά η θέση του προέδρου της επιτροπής δημοσιονομικού ελέγχου της Βουλής να δίδεται σε άτομο της αντιπολίτευσης. Η θεσμοθέτηση της συμμετοχής στα κοινά και σε θέσεις ευθύνης, ενεργών πολιτών που δεν ανήκουν σε κόμματα εκτός από εμπλουτισμό της δημόσιας ζωής θα βοηθήσει να αναστραφεί και το κλίμα απαξίωσης της πολιτικής και αποχής από τα κοινά που σε τελική ανάλυση ενισχύει τα οργανωμένα (κομματικά και μη) συμφέροντα. Και νομίζω πως η εξαγγελθείσα ανασυγκρότηση του κράτους δεν πρέπει να αγνοήσει αυτή τη διάσταση.
01 Ιουνίου 2007
FR-En mémoire d'Amalia
Amalia Kalivinou, a laissé son dernier souffle le vendredi 25 mai 2007, à l'age de 30 ans. Dès l’âge de huit ans, elle a commencé à avoir mal mais aucun de nombreux médecins qu'elle a consulté n’a su diagnostiquer le neurinôme bénin de sa cuisse, qui, 17 ans plus tard s'est muté en néoplasme malin. C'est ainsi que durant les cinq années suivants Amalia s'est battue contre le cancer et l'amputation, contre les radiothérapies et les chimiothérapie mais aussi contre «les petits enveloppes» exigés illégalement par certains médecins et la bureaucratie du Système National de Santé Grec. Avant de nous quitter elle a documenté son expérience dans un blogue dans lequel elle a dénoncé les médecins dont elle a dû graisser la patte tout en faisant le louange de ceux qui ont opter d’honorer le sermon d’Hippocrate.
"Le but d’Amalia était de raconter son histoire afin de éveiller autant plus de personnes et de consciences que possible. Surtout elle voulait montrer qu’il y a des moyens de résister à l’arbitraire et au pouvoir de médecins sans scrupules et insensibles ainsi qu’aux employés bureaucrates du système de la Santé." (Dikea Tsavari et Georgia Klivinou – mère et soeur d’Amalia).
Le Mouvement Internetique des Amis d'Amalia a declaré le 1er Juin comme un jour de commémoration d'Amalia sur les blogues grecs. Comme elle a dit elle-même pour "Qu'enfin les charlatans deviennent l’exception et non pas la règle ! ...". Pour arrêter les pots de vin - via des mesures de l'État mais aussi via notre refus de les donner en les remplaçant par des donations. Pour réduire la bureaucratie des procédures dans le domaine des la santé. Pour réduire les relations illégales entre les compagnies et l'établissement médical. Pour valoriser les infrastructures médicales inexploitées et améliorer la formation des docteurs et les soignants du SNS. Pour établir le dossier médical digital pour tous les Grecs.
La dernière volonté d’Amalia était le soutien de la construction du Centre Oncologique pour Enfants entrepris par la Fondation Elpida.
Video en anglais par George Krogias
"Le but d’Amalia était de raconter son histoire afin de éveiller autant plus de personnes et de consciences que possible. Surtout elle voulait montrer qu’il y a des moyens de résister à l’arbitraire et au pouvoir de médecins sans scrupules et insensibles ainsi qu’aux employés bureaucrates du système de la Santé." (Dikea Tsavari et Georgia Klivinou – mère et soeur d’Amalia).
Le Mouvement Internetique des Amis d'Amalia a declaré le 1er Juin comme un jour de commémoration d'Amalia sur les blogues grecs. Comme elle a dit elle-même pour "Qu'enfin les charlatans deviennent l’exception et non pas la règle ! ...". Pour arrêter les pots de vin - via des mesures de l'État mais aussi via notre refus de les donner en les remplaçant par des donations. Pour réduire la bureaucratie des procédures dans le domaine des la santé. Pour réduire les relations illégales entre les compagnies et l'établissement médical. Pour valoriser les infrastructures médicales inexploitées et améliorer la formation des docteurs et les soignants du SNS. Pour établir le dossier médical digital pour tous les Grecs.
La dernière volonté d’Amalia était le soutien de la construction du Centre Oncologique pour Enfants entrepris par la Fondation Elpida.
Video en anglais par George Krogias
EN-This one is for Amalia…
Amalia Kalyvinou passed away on Friday, May the 25th, 2007, at the age of 30. She started having pains since the age of 8 but none of the many doctors she visited made a timely diagnosis of the benign neurinoma of her leg, which 17 years later, was transformed into a malignant tumour. For the next 5 years, Amalia had to fight with cancer and amputation, with radiotherapy and chemotherapy as well as with the briberies and the time-consuming bureaucratic methods of the Greek National Health System. Before passing away, she documented her experience in her blog, where she named each and every one of the doctors she had to bribe, praising at the same time the ones who honoured the Hippocratic Oath. Her testimony moved thousands of people in Greece and abroad that stood by her side all the way to the end.
"Amalia's main aim was to tell her story, so that she could awaken as many people and as many consciences as possible. She mainly wanted to show that there are ways to resist not only the self-regulation and authority of dishonest and heartless doctors, but also the bureaucrats of the Health System." (Dikaia Tsavari & Georgia Kalyvinou – Amalia's mother & sister)
The Internet Movement of Amalia's friends established the 1st of June as Amalia's memorial day for Greek bloggers. As she said "Quacks should be the exception, you guys, not the norm…". To stop bribery - through measures from the government but also through everyone's effort not to bribe but to make a donation. To reduce bureaucratic procedures in healthcare. To reduce unethical relations between corporations and the medical profession. To valorise unused hospital infrastructure and improve training of medical personnel in the Greek NHS. To establish digital medical records for all Greeks.
Amalia's last wish was to support the construction of th Oncological Centre for Children undertaken by the ELPIDA foundation.
Video by George Krogias
"Amalia's main aim was to tell her story, so that she could awaken as many people and as many consciences as possible. She mainly wanted to show that there are ways to resist not only the self-regulation and authority of dishonest and heartless doctors, but also the bureaucrats of the Health System." (Dikaia Tsavari & Georgia Kalyvinou – Amalia's mother & sister)
The Internet Movement of Amalia's friends established the 1st of June as Amalia's memorial day for Greek bloggers. As she said "Quacks should be the exception, you guys, not the norm…". To stop bribery - through measures from the government but also through everyone's effort not to bribe but to make a donation. To reduce bureaucratic procedures in healthcare. To reduce unethical relations between corporations and the medical profession. To valorise unused hospital infrastructure and improve training of medical personnel in the Greek NHS. To establish digital medical records for all Greeks.
Amalia's last wish was to support the construction of th Oncological Centre for Children undertaken by the ELPIDA foundation.
Video by George Krogias
GR-Για την Αμαλία
Η Αμαλία Καλυβίνου άφησε την τελευταία της πνοή την Παρασκευή 25 Μαϊου 2007 σε ηλικία μόλις 30 ετών. Οκτάχρονη άρχισε να πονά αλλά κανένας από τους πολυάριθμους γιατρούς που επισκέφτηκε δεν διέγνωσε εγκαίρως το καλόηθες νευρίνωμα στο πόδι της, το οποίο, δεκαεπτά χρόνια αργότερα, είχε πια μεταλλαχθεί σε κακόηθες νεόπλασμα. Έτσι τα επόμενα πέντε χρόνια η Αμαλία πάλεψε με τον καρκίνο και τον ακρωτηριασμό, με τις ακτινοβολίες και τη χημειοθεραπεία αλλά και με τα φακελάκια και τη γραφειοκρατία του Ελληνικού Εθνικού Συστήματος Υγείας. Πριν φύγει, κατέγραψε την εμπειρία της σε ένα προσωπικό ιστολόγιο, στο οποίο κατήγγειλε επώνυμα τους γιατρούς που αναγκάστηκε να δωροδοκήσει, επαινώντας παράλληλα εκείνους που επέλεξαν να τιμήσουν τον Ορκο του Ιπποκράτη.
«Ο στόχος της Αμαλίας ήταν να πει την ιστορία της, ώστε μέσα απ' αυτήν να αφυπνίσει όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους και συνειδήσεις. Κυρίως ήθελε να δείξει ότι υπάρχουν τρόποι αντίστασης στην αυθαιρεσία και την εξουσία των ασυνείδητων και ανάλγητων γιατρών, αλλά και των γραφειοκρατών υπαλλήλων του συστήματος υγείας.» (Δικαία Τσαβαρή και Γεωργία Καλυβίνου - μητέρα και αδελφή της Αμαλίας).
Η Δικτυακή Κίνηση των Φίλων της Αμαλίας θέσπισε την 1η Ιουνίου ως ημέρα μνήμης της Αμαλίας στα ελληνικά ιστολόγια. Όπως είπε και η ίδια, για «Να γίνουν εξαίρεση οι αλμπάνηδες ρε παιδιά, όχι ο κανόνας...». Για να σταματήσουν τα φακελλάκια - με μέτρα από την Πολιτεία αλλά και με την προσπάθεια όλων μας να μην δίνουμε φακελλάκια αλλά μια δωρεά. Για να μειωθεί η γραφειοκρατία στις διαδικασίες που αφορούν ιατρική περίθαλψη. Για να περιοριστεί η διαπλοκή εταιρειών και ιατρικού κατεστημένου. Για να αξιοποιηθούν οι ανεκμετάλλευτες νοσοκομειακές υποδομές και να βελτιωθεί η κατάρτιση των γιατρών και νοσηλευτών του ΕΣΥ. Για να καθιερωθεί η ψηφιοποίηση του ιατρικού φακέλλου πανελληνίως.
Η τελευταία επιθυμία της Αμαλίας ήταν η ενίσχυση του Συλλόγου Ελπίδα για την ανέγερση της Ογκολογικής Μονάδας Παίδων.
«Ο στόχος της Αμαλίας ήταν να πει την ιστορία της, ώστε μέσα απ' αυτήν να αφυπνίσει όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους και συνειδήσεις. Κυρίως ήθελε να δείξει ότι υπάρχουν τρόποι αντίστασης στην αυθαιρεσία και την εξουσία των ασυνείδητων και ανάλγητων γιατρών, αλλά και των γραφειοκρατών υπαλλήλων του συστήματος υγείας.» (Δικαία Τσαβαρή και Γεωργία Καλυβίνου - μητέρα και αδελφή της Αμαλίας).
Η Δικτυακή Κίνηση των Φίλων της Αμαλίας θέσπισε την 1η Ιουνίου ως ημέρα μνήμης της Αμαλίας στα ελληνικά ιστολόγια. Όπως είπε και η ίδια, για «Να γίνουν εξαίρεση οι αλμπάνηδες ρε παιδιά, όχι ο κανόνας...». Για να σταματήσουν τα φακελλάκια - με μέτρα από την Πολιτεία αλλά και με την προσπάθεια όλων μας να μην δίνουμε φακελλάκια αλλά μια δωρεά. Για να μειωθεί η γραφειοκρατία στις διαδικασίες που αφορούν ιατρική περίθαλψη. Για να περιοριστεί η διαπλοκή εταιρειών και ιατρικού κατεστημένου. Για να αξιοποιηθούν οι ανεκμετάλλευτες νοσοκομειακές υποδομές και να βελτιωθεί η κατάρτιση των γιατρών και νοσηλευτών του ΕΣΥ. Για να καθιερωθεί η ψηφιοποίηση του ιατρικού φακέλλου πανελληνίως.
Η τελευταία επιθυμία της Αμαλίας ήταν η ενίσχυση του Συλλόγου Ελπίδα για την ανέγερση της Ογκολογικής Μονάδας Παίδων.
Βίντεο του Γιώργου Κρόγια
23 Μαΐου 2007
GR-Από την Κρήτη με αγάπη ...
Με τη λαμπάδα έγραψα στην πόρτα τ’ όνομα σου
κι ορκίστηκα άλλη Λαμπρή ποτέ μου μακριά σου.
Ούτε κι εγώ δεν ημπορώ Λαμπρή να κάνω μόνος
γιατ’ είναι ο κόσμος σκοτεινός και με παιδεύει ο πόνος.
Εγώ σου στέλνω όνειρα οδέ γλυκοκοιμάσαι
για να σου πουν πως σ’ αγαπώ να μη στεναχωράσαι.
για να σου πουν πως σ’ αγαπώ να μη στεναχωράσαι.
Πώς να το πω με ποιήματα το πούχω στην καρδιά μου
που φτερουγίζει δυνατά σαν είσαι μακριά μου.
που φτερουγίζει δυνατά σαν είσαι μακριά μου.
Οδέ μιλείς σπέρνεις χαρά, κι οδέ γελάς φυτρώνει
κι όπου ’σε αν είναι σκοτεινιά δελόγο ξημερώνει.
κι όπου ’σε αν είναι σκοτεινιά δελόγο ξημερώνει.
Ευχαριστώ σε μάτια μου, ευχαριστώ σε φως μου
που ’κλεψες την ψυχούλα μου το νου και την καρδιά μου
που μου ’δωσες χίλια φιλιά αλλά και χίλια χάδια
μπόλικα κι όμορφα παιδιά και σπίτια και μουρέλα.
Κι ένας ξερού δεντρού κορμός στην εδική σου αγκάλη
άμα θα μπει στοιχηματώ, βλαστούς κι ανθούς θα βγάλει.
άμα θα μπει στοιχηματώ, βλαστούς κι ανθούς θα βγάλει.
Πώς να σου στείλω δυο φιλιά με SMS γλυκιά μου
πώς να χαϊδέψω τα μαλλιά, τα χείλια σ’ έρωτά μου.
Πώς να παλέψω μοναχή τούτη τη νύχτα πάλι
να αισθάνομαι το σώμα σου στην αδειανή μου αγκάλη.
να αισθάνομαι το σώμα σου στην αδειανή μου αγκάλη.
Μεθαύριο θα σε φιλώ με χάδια και με γέλια
Και μες στα μάτια θα κοιτώ αγάπη μου εσένα.
Μα π’ αγαπά μελαχρινό χωρίς καρδιά ’πομένει
κι οδέ φιλήσει μελαψό όστε να ζει δεν γιαίνει.
Τα μάτια σου σκοτώνουνε μα δεν τα πιάνει νόμος
είσαι και θάσαι μάτια μου μονίμως δολοφόνος.
Ήθελα νάσουνα κερί να σε κρατώ στη χέρα
και με την άλλη ν’ απαντώ το φύσημα τ’ αέρα.
κι οδέ φιλήσει μελαψό όστε να ζει δεν γιαίνει.
Τα μάτια σου σκοτώνουνε μα δεν τα πιάνει νόμος
είσαι και θάσαι μάτια μου μονίμως δολοφόνος.
Ήθελα νάσουνα κερί να σε κρατώ στη χέρα
και με την άλλη ν’ απαντώ το φύσημα τ’ αέρα.
Μου έχεις πάρει την καρδιά, τη σκέψη, τα όνειρά μου
το σώμα και τα χάδια μου και όλα τα φιλιά μου
και σ’ αγαπώ πολύ-πολύ και σε φιλώ χαρά μου
και περιμένω γρήγορα να ’ρθεις στην αγκαλιά μου.
Μια πέτρα χτίζω δυο χαλάς, μα εγώ θα συνεχίζω
γιατί στη μέση τη φωλιά δεν πρόκειται ν’ αφήσω.
γιατί στη μέση τη φωλιά δεν πρόκειται ν’ αφήσω.
Άμα μιλώ με δέρνουνε, κι άμα σωπαίνω κλαίνε,
Μα τι να κάν’ ο δύστυχος που τα φιλιά σου καίνε.
Μα τι να κάν’ ο δύστυχος που τα φιλιά σου καίνε.
13 Μαΐου 2007
GR-Η τεχνολογία της γραφειοκρατίας
Εδώ και χιλιάδες χρόνια οι ανθρώπινες κοινωνίες οργανώνουν την εργασία τους με τρόπο ιεραρχικό. Και χρησιμοποιούν γραφειοκρατίες οι οποίες ενεργούν άλλοτε με επιτυχία (π.χ. Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, Βρετανική διοίκηση της Ινδίας) κι άλλοτε αυτοκαταστροφικά (π.χ. Οθωμανική Αυτοκρατορία, ΕΣΣΔ). Βέβαια στις δημοκρατίες αλλά και στον ιδιωτικό τομέα (βλέπε μεγάλες επιχειρήσεις) η γραφειοκρατία πρέπει να οργανώνεται έτσι ώστε να βρίσκεται στην υπηρεσία του πολίτη (ή του πελάτη) χωρίς να καταλήγει σε αυταρχικό, αυτοσυντηρούμενο, δηλαδή τελικά σε αυτοκαταστροφικό, μηχανισμό εξουσίας. Κι βέβαια το ερώτημα που ανακύπτει είναι αν κάτι τέτοιο είναι εφικτό στην πράξη.
Πριν από λίγα χρόνια, όταν το πρόβλημα της διοίκησης με είχε απασχολήσει λόγω καθηκόντων, έπεσα πάνω σε ένα έξοχο βιβλίο του Jerry B. Harvey, καθηγητή διοικητικής επιστήμης, με τίτλο «How Come Every Time I Get Stabbed in the Back My Fingerprints Are on the Knife? And Other Meditations on Management». Και από εκεί, μέσα από το κεφάλαιο «Musing about the elephant in the parlor or "Who the hell is Elliott Jaques?"» βρήκα τον Jaques και τις εργασίες του. Ο Jaques, που πρώτος διατύπωσε τη θεωρία της midlife crisis, ασχολήθηκε επιστημονικά με τις γραφειοκρατίες και κατέληξε σε μια επιστημονική αντιμετώπισή τους, που είχε την ευκαιρία να εφαρμόσει και στην πράξη σε αρκετές περιπτώσεις ιδιωτικών εταιρειών αλλά και δημόσιων οργανισμών.
Το βασικό κριτήριο του Jaques, που συνδέεται με κάθε θέση σε μια ιεραρχία είναι ο χρονικός ορίζοντας της θέσης, δηλαδή ο χρόνος που χρειάζεται ο κάτοχος της θέσης για να υλοποιήσει τους στόχους που συνδέονται με τη θέση του. Για παράδειγμα ο χρονικός ορίζοντας της θέσης του γενικού διευθυντή μιας εταιρείας ή ενός υπουργείου μπορεί να είναι 10 χρόνια ενώ ο χρονικός ορίζοντας της θέσης ενός απλού υπαλλήλου ή μιας γραμματέας μπορεί να είναι λίγες μέρες. Ο Jaques μάλιστα ισχυρίζεται ότι και οι πιο πολύπλοκοι οργανισμοί μπορούν να οργανωθούν σε επτά το πολύ ιεραρχικά επίπεδα (συγκριτικά η Καθολική Εκκλησία έχει μόνο τρία - ιερέας, καρδινάλιος, Πάπας).
Ως βασικό κριτήριο επιλογής των ανθρώπων, που θα τοποθετηθούν στις αντίστοιχες θέσεις της ιεραρχίας, ο Jaques, χρησιμοποιεί την ικανότητα του ατόμου να διαχειρίζεται διανοητικά την πολυπλοκότητα. Μια θέση με μεγάλο χρονικό ορίζοντα είναι φυσικό να απαιτεί ανθρώπους που είναι ικανοί να διαχειρίζονται μεγαλύτερη πολυπλοκότητα από ό,τι μια θέση με μικρό χρονικό ορίζοντα. Βέβαια εκτός από τις διανοητικές του ικανότητες ο διευθύνων πρέπει να διαθέτει και ορισμένες άλλες ιδιότητες. Το προσωπικό σύστημα αξιών του πρέπει να συμβαδίζει με τις αξίες της οργάνωσης ή της επιχείρησης. Για παράδειγμα το στέλεχος μιας οικολογικής οργάνωσης δεν μπορεί να είναι εναντίον της οικολογίας. Και ο διευθυντής προσωπικού σε μια επιχείρηση δεν μπορεί να ευνοεί την ηθική παρενόχληση.
Σημασία έχει και η συναισθηματική νοημοσύνη του διευθύνοντος. Έτσι κατά την πλήρωση μιας θέσης διευθύνοντος και συμπληρωματικά με την αξιολόγηση των διανοητικών ικανοτήτων και των ηθικών χαρακτηριστικών των υποψηφίων, ενδείκνυται να αξιολογηθεί και το επίπεδο της συναισθηματικής νοημοσύνης τους (βλέπε τις σχετικές εργασίες που έγιναν δημοφιλείς μέσω των βιβλίων του Daniel Goleman). Τέλος δεν πρέπει να αγνοείται και η γνώση του αντικειμένου της θέσης αφού είναι λογικό κάποιος που έχει ασχοληθεί με το σχετικό γνωστικό αντικείμενο να είναι αποδοτικότερος από κάποιον που θα μάθει τη δουλειά στο «κεφάλι του κασίδη».
Για πρακτικές εφαρμογές των παραπάνω υπάρχουν εμπειρίες στις ιστοσελίδες της οργάνωσης που δημιούργησε ο Jaques (Requisite Organisation International Institute), της Global Organization Design Society καθώς και των εταιρειών συμβούλων Peoplefit και WorkComplexity που εφαρμόζουν στην πράξη τη σχετική θεωρία.
Πριν από λίγα χρόνια, όταν το πρόβλημα της διοίκησης με είχε απασχολήσει λόγω καθηκόντων, έπεσα πάνω σε ένα έξοχο βιβλίο του Jerry B. Harvey, καθηγητή διοικητικής επιστήμης, με τίτλο «How Come Every Time I Get Stabbed in the Back My Fingerprints Are on the Knife? And Other Meditations on Management». Και από εκεί, μέσα από το κεφάλαιο «Musing about the elephant in the parlor or "Who the hell is Elliott Jaques?"» βρήκα τον Jaques και τις εργασίες του. Ο Jaques, που πρώτος διατύπωσε τη θεωρία της midlife crisis, ασχολήθηκε επιστημονικά με τις γραφειοκρατίες και κατέληξε σε μια επιστημονική αντιμετώπισή τους, που είχε την ευκαιρία να εφαρμόσει και στην πράξη σε αρκετές περιπτώσεις ιδιωτικών εταιρειών αλλά και δημόσιων οργανισμών.
Το βασικό κριτήριο του Jaques, που συνδέεται με κάθε θέση σε μια ιεραρχία είναι ο χρονικός ορίζοντας της θέσης, δηλαδή ο χρόνος που χρειάζεται ο κάτοχος της θέσης για να υλοποιήσει τους στόχους που συνδέονται με τη θέση του. Για παράδειγμα ο χρονικός ορίζοντας της θέσης του γενικού διευθυντή μιας εταιρείας ή ενός υπουργείου μπορεί να είναι 10 χρόνια ενώ ο χρονικός ορίζοντας της θέσης ενός απλού υπαλλήλου ή μιας γραμματέας μπορεί να είναι λίγες μέρες. Ο Jaques μάλιστα ισχυρίζεται ότι και οι πιο πολύπλοκοι οργανισμοί μπορούν να οργανωθούν σε επτά το πολύ ιεραρχικά επίπεδα (συγκριτικά η Καθολική Εκκλησία έχει μόνο τρία - ιερέας, καρδινάλιος, Πάπας).
Ως βασικό κριτήριο επιλογής των ανθρώπων, που θα τοποθετηθούν στις αντίστοιχες θέσεις της ιεραρχίας, ο Jaques, χρησιμοποιεί την ικανότητα του ατόμου να διαχειρίζεται διανοητικά την πολυπλοκότητα. Μια θέση με μεγάλο χρονικό ορίζοντα είναι φυσικό να απαιτεί ανθρώπους που είναι ικανοί να διαχειρίζονται μεγαλύτερη πολυπλοκότητα από ό,τι μια θέση με μικρό χρονικό ορίζοντα. Βέβαια εκτός από τις διανοητικές του ικανότητες ο διευθύνων πρέπει να διαθέτει και ορισμένες άλλες ιδιότητες. Το προσωπικό σύστημα αξιών του πρέπει να συμβαδίζει με τις αξίες της οργάνωσης ή της επιχείρησης. Για παράδειγμα το στέλεχος μιας οικολογικής οργάνωσης δεν μπορεί να είναι εναντίον της οικολογίας. Και ο διευθυντής προσωπικού σε μια επιχείρηση δεν μπορεί να ευνοεί την ηθική παρενόχληση.
Σημασία έχει και η συναισθηματική νοημοσύνη του διευθύνοντος. Έτσι κατά την πλήρωση μιας θέσης διευθύνοντος και συμπληρωματικά με την αξιολόγηση των διανοητικών ικανοτήτων και των ηθικών χαρακτηριστικών των υποψηφίων, ενδείκνυται να αξιολογηθεί και το επίπεδο της συναισθηματικής νοημοσύνης τους (βλέπε τις σχετικές εργασίες που έγιναν δημοφιλείς μέσω των βιβλίων του Daniel Goleman). Τέλος δεν πρέπει να αγνοείται και η γνώση του αντικειμένου της θέσης αφού είναι λογικό κάποιος που έχει ασχοληθεί με το σχετικό γνωστικό αντικείμενο να είναι αποδοτικότερος από κάποιον που θα μάθει τη δουλειά στο «κεφάλι του κασίδη».
Για πρακτικές εφαρμογές των παραπάνω υπάρχουν εμπειρίες στις ιστοσελίδες της οργάνωσης που δημιούργησε ο Jaques (Requisite Organisation International Institute), της Global Organization Design Society καθώς και των εταιρειών συμβούλων Peoplefit και WorkComplexity που εφαρμόζουν στην πράξη τη σχετική θεωρία.
22 Απριλίου 2007
GR-Τι θέλει να πει …
- Το σπουργίτι που τιτιβίζει κάθε πρωί έξω από το παράθυρό σου;
- Ο οδηγός που μπαίνει απότομα στο δρόμο σου με κίνδυνο να προκαλέσει ατύχημα;
- Το σκυλί του γείτονα που γαβγίζει κάθε πρωί και βράδυ πίσω από το συρματόπλεγμα;
- Η όμορφη κοπέλα που σε κοιτά στα μάτια για μια στιγμή όταν περνά δίπλα σου στην αγορά;
- Το ψαράκι που «φωνάζει» Ο, Ο, Ο, … μέσα στη γυάλα του;
- Η ορχιδέα που αρχίζει να ζαρώνει λες και παρακαλά για λίγο νερό;
- Ο συνάδελφος που σου μιλά χωρίς να σε κοιτάζει;
- Η γάτα που καθισμένη στον ήλιο γουργουρίζει ανοιγοκλείνοντας που και που τα μάτια;
- Τα παιδιά που σε κρατούν σε αγωνία μέχρι να γυρίσουν τα ξημερώματα;
- Η μύγα που συγκρούεται κατ’ επανάληψη με το τζάμι και που ξαναρχίζει χωρίς σταματημό;
- Το κινητό που χτυπά με τη μουσική του Kamen από το Brazil του Gilliam;
- Η σύζυγος που τα βάζει συνεχώς με τον άντρα της μπροστά στους φίλους;
- Το μυρμήγκι που επιμένει να μεταφέρει το σποράκι παρόλο που γλιστρά και ξαναγλιστρά;
- Ο άγνωστος που αφήνει ειρωνικά σχόλια στο ιστολόγιο;
- Το περιστέρι που γλουγλουκίζει στη σκεπή και που ξαφνικά πετά προς το δάσος;
- Η μυρωδιά του φρεσκοψημένου τσουρεκιού που σε συνεπαίρνει μόλις μπεις στο σπίτι;
- Η μαντινάδα που σου ’στειλε και που δεν χορταίνεις να τη διαβάζεις και να την ξαναδιαβάζεις στο κινητό;
Η ζωή είναι ωραία αλλά σύντομη η άτιμη …
09 Απριλίου 2007
GR-Ειδοποιοί διαφορές Ελληνικής και Βελγικής ραδιοφωνίας ...
Εκφωνήτριες
- Στο Δεύτερο Πρόγραμμα της ΕΡΤ σήμερα το πρωί - Η ώρα είναι ... Χριστός Ανέστη. Δελτίο Ειδήσεων ...
- Στην εκπομπή Printemps Première στο πρώτο πρόγραμμα της Βέλγικης Ραδιοφωνίας (La Première) σήμερα το πρωί - Bonne fête de Paques pour ceux qui la celebrent, et puis pour le reste bon congé (Μετ. Καλό Πάσχα για όσους το γιορτάζουν, για τους υπόλοιπους καλή άδεια).
Κανονικό πρόγραμμα Κυριακής
- ΝΕΤ - 8:00 έως 10:00 - Λειτουργία από Μητρόπολη
- La Première - 10:00 έως 11:00 - Messe (Καθολική Λειτουργία), 11:00 έως 12:00 Et Dieu dans tout ça? (Και ο Θεός μέσα σε όλα αυτα; - μαγαζίνο φιλοσοφίας και θρησκείας που αναλύει ζητήματα της κοινωνίας και της επικαιρότητας χωρίς η έννοια της θρησκείας να περιορίζεται μόνο στην χρηστιανική αντίληψη).
Την Κυριακή του Πάσχα η ωριαία καθολική λειτουργία ακούστηκε μετά την ημίωρη λειτουργία των προτεσταντών, αλλά μεταδόθηκε και η Urbi et Orbi ευλογία του Πάπα σε απ'ευθείας σύνδεση με το Βατικανό.
Να σημειωθεί ότι κάθε Σάββατο βράδυ από τις 19:00 έως τις 20:00 έχει μια ημίωρη εκπομπή εξωεκκλησιαστικής (laic) φιλοσοφίας και ηθικής και μια ημίωρη εκπομπή της Προτεσταντικής εκκλησίας, ενω την ίδια ώρα την Κυριακή έχει μια ημίωρη εκπομπή της Καθολικής εκκλησίας και μια ημίωρη εκπομπή, εναλλάξ, τη μια εβδομάδα των Ισραηλιτών και την επόμενη εβδομάδα της Ορθόδοξης εκκλησίας.
05 Απριλίου 2007
EN-Some thoughts on blogging
A log kept publicly on the World Wide Web is just this – a private journal for somebody to express his/her thoughts, feelings and ideas, using this excellent medium that is the internet. And because the internet is by definition a networking tool, blogs may or may not allow comments by people surfing on the net.
This however does not mean that a blog is a dustbin or a trashcan. A blog is more like a house to which access is only allowed to the owner and to which (s)he may or may not accept guests and friends.
We all have mailboxes at the entrance of our homes. We receive our personal correspondence and bills as well as publicity leaflets, announcements, information packages from our local church or town hall, even hate mail. Some we keep in our drawers but most we throw away to recycling. Some we do not even open – they go directly to the recycling bin in the same way spam is automatically deleted from our electronic inbox.
This has nothing to do with democracy or human rights. It has nothing to do with censorship or fascism. Unless the author is a public figure who wants to open up a dialogue and wants all the opinions to be heard, a normal blogger is a private person, who sets up a small one-room cabin in the internet woods and cooks some intellectual meal from time to time. (S)he is kind enough to share this food with others and receive some letters, ads or other written contributions. But (s)he has the right to keep this data online or sent them to the trash bin as (s)he likes. Even public personas who start being the target of spam and irrational comments, have the right to either delete them or not accept them in the first place.
The blog owner is the only one who can decide if (s)he is keeping people out (disabling comments) or that (s)he needs to approve written contributions before publication (moderation). But above all (s)he has the fundamental right to delete whatever (s)he does not like. And this is a very good form of democracy – believe me!
This however does not mean that a blog is a dustbin or a trashcan. A blog is more like a house to which access is only allowed to the owner and to which (s)he may or may not accept guests and friends.
We all have mailboxes at the entrance of our homes. We receive our personal correspondence and bills as well as publicity leaflets, announcements, information packages from our local church or town hall, even hate mail. Some we keep in our drawers but most we throw away to recycling. Some we do not even open – they go directly to the recycling bin in the same way spam is automatically deleted from our electronic inbox.
This has nothing to do with democracy or human rights. It has nothing to do with censorship or fascism. Unless the author is a public figure who wants to open up a dialogue and wants all the opinions to be heard, a normal blogger is a private person, who sets up a small one-room cabin in the internet woods and cooks some intellectual meal from time to time. (S)he is kind enough to share this food with others and receive some letters, ads or other written contributions. But (s)he has the right to keep this data online or sent them to the trash bin as (s)he likes. Even public personas who start being the target of spam and irrational comments, have the right to either delete them or not accept them in the first place.
The blog owner is the only one who can decide if (s)he is keeping people out (disabling comments) or that (s)he needs to approve written contributions before publication (moderation). But above all (s)he has the fundamental right to delete whatever (s)he does not like. And this is a very good form of democracy – believe me!
30 Μαρτίου 2007
GR-Απολογία λογοκριτού
Σε ένα σχόλιο του στο ιστολόγιο doncat του Νίκου Δήμου, κάποιος ιστολόγος, που εμφανίζεται με το ψευδώνυμο «το σωστό να λέγεται» (αγνώστων λοιπών στοιχείων), ισχυρίστηκε, ανάμεσα σε άλλα, πως είμαι «λογοκριτής χειρότερος απο φασίστα και ρατσιστή», πως έβαλα flag στο blog του "Το αλώνι του Διγενή", πως έστειλα e-mail στο Google ότι τάχατε με συκοφαντεί και οι administrators έσβυσαν καμιά δεκαριά σχόλια μου ... Επειδή εγώ γράφω επώνυμα νομίζω πως πρέπει να εξηγήσω τι ακριβώς συνέβη.
Στο άρθρο Ανθοστήλη στο Αιγαίο της Gravoura, που δημοσίευσε ο Νίκος Δήμου στο ιστολόγιό του, έκανα μια σειρά από σχόλια υπερασπιζόμενος την Κωσταντινουπολίτικη καταγωγή μου (από την πλευρά της μάνας μου). Μερικοί μου απάντησαν με βρισιές τις οποίες ο Νίκος είχε την ευγενή καλωσύνη να σβύσει. Ο ιστολόγος «το σωστό να λέγεται», επειδή κρίθηκε ανεπιθύμητος στο ιστολόγιο του Νίκου, δημιούργησε για τους δικούς του λόγους στο δικό του ιστολόγιο ένα άρθρο με τίτλο «Ο γυμνοσάλιαγκας, το χελιδόνι κι ο γάτος», στο οποίο, χωρίς να με ρωτήσει, αντέγραψε τα σχόλιά μου με το όνομά μου, διανθίζοντάς τα και με απαξιωτικά σχόλια που δεν αξίζουν αναφοράς.
Τα Terms of Service του Google αναφέρουν σαφώς (άρθρο 6b) ότι η πνευματική ιδιοκτησία των σχολίων ανήκει στους σχολιαστές-μέλη, κι έτσι ζήτησα με σχόλιό μου στο υπόψη άρθρο τη διαγραφή των σχολίων που φερόμουν να έχω κάνει και που στην ουσία ήταν αντιγραμμένα. Όμως, αντί να σβύσουν τα σχόλια, μου υποδείχτηκε (ανώνυμα πάντα) να ξαναδιατυπώσω το αίτημά μου για διαγραφή μόνον μετά τη διαγραφή από τον Νίκο Δήμου των δικών του σχολίων και του σχετικού του άρθρου για τον αρχιεπίσκοπο (σχόλιο Tuesday, October 03, 2006 3:35:33 PM). Έτσι αναγκάστηκα να γράψω στο Google ακολουθωντας την προβλεπόμενη διαδικασία και ζητώντας τη διαγραφή των σχετικών αντιγραμμένων σχολίων για τα οποία διατηρούσα (και διατηρώ) την πνευματική ιδιοκτησία. Στο γράμμα μου ζητούσα επίσης να μάθω τα στοιχεία του εν λόγω ιστολόγου επειδή εξέταζα τότε το ενδεχόμενο να καταθέσω μήνυση για εξύβριση.
Το Google, αφού εξέτασε το αίτημά μου, το βρήκε σωστό και διέγραψε τα σχετικά (δικά μου) σχόλια. Επίσης μου απάντησε πως για να αποκαλύψει τα στοιχεία του ιστολόγου πρέπει να πάρει εντολή από δικαστήριο. Εκεί τελείωσε για μένα η υπόθεση δεδομένου ότι δεν είχα σκοπό να εμπλακώ σε μια πολυδάπανη και χρονοβόρα διαδικασία της οποίας το αποτέλεσμα δεν μπορούσε κανείς να προβλέψει. Δηλώνω επίσης υπεύθυνα πως ουδέποτε έβαλα flag στα ιστολόγια του εν λόγω ιστολόγου, όπως ισχυρίζεται πως έκανα.
Έτσι θεωρώ ότι όλοι οι παραπάνω ισχυρισμοί δεν στέκουν και αποτελούν μια ακόμη βρισιά χωρίς βάση. Σβύστηκαν μόνο τα αντιγραμμένα δικά μου σχόλια και όχι τα υβριστικά προς εμέ σχόλια. Σβύστηκαν βάσει της νομοθεσίας για πνευματική ιδιοκτησία (copyright) και όχι λόγω εξύβρισης. Δεν έβαλα κανένα flag στο σχετικό ιστολόγιο. Τέλος, δεν λογόκρινα σχόλια άλλων, απλώς ζήτησα να διαγραφούν τα δικά μου (αντιγραμμένα άνευ αδείας) σχόλια.
Στο άρθρο Ανθοστήλη στο Αιγαίο της Gravoura, που δημοσίευσε ο Νίκος Δήμου στο ιστολόγιό του, έκανα μια σειρά από σχόλια υπερασπιζόμενος την Κωσταντινουπολίτικη καταγωγή μου (από την πλευρά της μάνας μου). Μερικοί μου απάντησαν με βρισιές τις οποίες ο Νίκος είχε την ευγενή καλωσύνη να σβύσει. Ο ιστολόγος «το σωστό να λέγεται», επειδή κρίθηκε ανεπιθύμητος στο ιστολόγιο του Νίκου, δημιούργησε για τους δικούς του λόγους στο δικό του ιστολόγιο ένα άρθρο με τίτλο «Ο γυμνοσάλιαγκας, το χελιδόνι κι ο γάτος», στο οποίο, χωρίς να με ρωτήσει, αντέγραψε τα σχόλιά μου με το όνομά μου, διανθίζοντάς τα και με απαξιωτικά σχόλια που δεν αξίζουν αναφοράς.
Τα Terms of Service του Google αναφέρουν σαφώς (άρθρο 6b) ότι η πνευματική ιδιοκτησία των σχολίων ανήκει στους σχολιαστές-μέλη, κι έτσι ζήτησα με σχόλιό μου στο υπόψη άρθρο τη διαγραφή των σχολίων που φερόμουν να έχω κάνει και που στην ουσία ήταν αντιγραμμένα. Όμως, αντί να σβύσουν τα σχόλια, μου υποδείχτηκε (ανώνυμα πάντα) να ξαναδιατυπώσω το αίτημά μου για διαγραφή μόνον μετά τη διαγραφή από τον Νίκο Δήμου των δικών του σχολίων και του σχετικού του άρθρου για τον αρχιεπίσκοπο (σχόλιο Tuesday, October 03, 2006 3:35:33 PM). Έτσι αναγκάστηκα να γράψω στο Google ακολουθωντας την προβλεπόμενη διαδικασία και ζητώντας τη διαγραφή των σχετικών αντιγραμμένων σχολίων για τα οποία διατηρούσα (και διατηρώ) την πνευματική ιδιοκτησία. Στο γράμμα μου ζητούσα επίσης να μάθω τα στοιχεία του εν λόγω ιστολόγου επειδή εξέταζα τότε το ενδεχόμενο να καταθέσω μήνυση για εξύβριση.
Το Google, αφού εξέτασε το αίτημά μου, το βρήκε σωστό και διέγραψε τα σχετικά (δικά μου) σχόλια. Επίσης μου απάντησε πως για να αποκαλύψει τα στοιχεία του ιστολόγου πρέπει να πάρει εντολή από δικαστήριο. Εκεί τελείωσε για μένα η υπόθεση δεδομένου ότι δεν είχα σκοπό να εμπλακώ σε μια πολυδάπανη και χρονοβόρα διαδικασία της οποίας το αποτέλεσμα δεν μπορούσε κανείς να προβλέψει. Δηλώνω επίσης υπεύθυνα πως ουδέποτε έβαλα flag στα ιστολόγια του εν λόγω ιστολόγου, όπως ισχυρίζεται πως έκανα.
Έτσι θεωρώ ότι όλοι οι παραπάνω ισχυρισμοί δεν στέκουν και αποτελούν μια ακόμη βρισιά χωρίς βάση. Σβύστηκαν μόνο τα αντιγραμμένα δικά μου σχόλια και όχι τα υβριστικά προς εμέ σχόλια. Σβύστηκαν βάσει της νομοθεσίας για πνευματική ιδιοκτησία (copyright) και όχι λόγω εξύβρισης. Δεν έβαλα κανένα flag στο σχετικό ιστολόγιο. Τέλος, δεν λογόκρινα σχόλια άλλων, απλώς ζήτησα να διαγραφούν τα δικά μου (αντιγραμμένα άνευ αδείας) σχόλια.
24 Φεβρουαρίου 2007
GR-Στάση στο Εδιμβούργο
Στις 20 Φεβρουαρίου το Πανεπιστήμιο Napier στο Εδιμβούργο με κάλεσε για τρίτη συνεχή χρονιά να δώσω μια διάλεξη για την ιστορική εξέλιξη των θεσμικών οργάνων της Ευρωπαϊκής Ένωσης και τις κοινοτικές πολιτικές που αφορούν τις επιχειρήσεις. Σε μιάν αίθουσα με καμιά 70αριά φοιτητές από όλον τον κόσμο είχα την ευκαιρία να έλθω σε επαφή με πραγματικούς φοιτητές. Οι περισσότεροι κρατούσαν σημειώσεις με επιμέλεια αφού κάθε εβδομάδα πρέπει να υποβάλλουν και μιαν εργασία που προσμετράται στην τελική βαθμολγία του εξαμήνου. Μετά την ομιλία, οι ερωτήσεις και η συζήτηση, μου έδωσαν την ευκαιρία να διαπιστώσω τον γενικότερο προβληματισμό των ακροατών μου για το μέλλον της Ευρώπης. Αλλά και περιηγούμενος τη βιβλιοθήκη, τους χώρους με τους υπολογιστές ελέυθερης χρήσης, την καφετέρια και το εστιατόριο, συνάντησα ανθρώπους σκυμένους στις οθόνες ή στα βιβλία τους, εργαζόμενους, σοβαρούς.
Αργότερα, περνώντας έξω από το κτήριο της γραμματείας του Πανεπιστημίου του Εδιμβούργου διάβασα γι’ άλλη μια φορά (και φωτογράφισα) μια φράση την οποία οι φοιτητές που συνάντησα το πρωί είχαν πλήρως ενστερνιστεί - ΔΙΠΛΟΥΝ ΟΡΩΣΙΝ ΟΙ ΜΑΘΟΝΤΕΣ ΓΡΑΜΜΑΤΑ.
Περπάτησα και λίγο παραπάνω με σκοπό να φωτογραφίσω το (σήμερα κινέζικο) εστιατόριο στο οποίο η J. K. Rowling έγραψε τον Harry Potter, αλλά δυστυχώς είναι ακόμη με τις σκαλωσιές και δεν άξιζε τον κόπο. Όμως ξανάδα την μεταλλική πλάκα που οι φίλοι του Στήβενσον έβαλαν στην ακριβώς απέναντι γωνία, με ένα απόσπασμα από μιαν επιστολή του στον Charles Baxter, στην οποία ακριβώς αναφέρει προφητικά πως κάποτε θα έβαζαν μια πλάκα σε αυτήν ακριβώς τη γωνία, από την οποία περνούσε καθημερινά πηγαίνοντας από το παλιό κολέγιο στο μπάρ του Ράδερφορντ.
Σημειωτέον ότι και η τρίτη γωνία στο συγκεκριμένο σταυροδρόμι έχει μια πλάκα προς τιμή του William McGonagall, ενώ (σύμφωνα με πληροφορίες) και η πλάκα της Rowling βρίσκεται στα σκαριά ...
Γύρισα σκεφτικός στο ξενοδοχείο μου, αναλογιζόμενος τις φοιτητικές διαδηλώσεις εναντίον της προτεινόμενης νέας νομοθεσίας για τις ανώτατες σχολές στην Ελλάδα. Το τραγικό της υπόθεσης δεν είναι η σύγκριση του Ελληνικού με το Βρετανικό πανεπιστήμιο. Η τραγική σκέψη που έκανα μετά από όλα αυτά (ανατριχιάζοντας βέβαια) ήταν όταν θυμήθηκα ποιά ήταν η μόνη χρονιά κατά την οποία το Ελληνικό πανεπιστήμιο έμοιαζε κάπως με το Βρετανικό (όταν είχαμε ολοκληρώσει την ύλη και είχαμε κάνει και παραπάνω) ...
Αργότερα, περνώντας έξω από το κτήριο της γραμματείας του Πανεπιστημίου του Εδιμβούργου διάβασα γι’ άλλη μια φορά (και φωτογράφισα) μια φράση την οποία οι φοιτητές που συνάντησα το πρωί είχαν πλήρως ενστερνιστεί - ΔΙΠΛΟΥΝ ΟΡΩΣΙΝ ΟΙ ΜΑΘΟΝΤΕΣ ΓΡΑΜΜΑΤΑ.
Περπάτησα και λίγο παραπάνω με σκοπό να φωτογραφίσω το (σήμερα κινέζικο) εστιατόριο στο οποίο η J. K. Rowling έγραψε τον Harry Potter, αλλά δυστυχώς είναι ακόμη με τις σκαλωσιές και δεν άξιζε τον κόπο. Όμως ξανάδα την μεταλλική πλάκα που οι φίλοι του Στήβενσον έβαλαν στην ακριβώς απέναντι γωνία, με ένα απόσπασμα από μιαν επιστολή του στον Charles Baxter, στην οποία ακριβώς αναφέρει προφητικά πως κάποτε θα έβαζαν μια πλάκα σε αυτήν ακριβώς τη γωνία, από την οποία περνούσε καθημερινά πηγαίνοντας από το παλιό κολέγιο στο μπάρ του Ράδερφορντ.
Σημειωτέον ότι και η τρίτη γωνία στο συγκεκριμένο σταυροδρόμι έχει μια πλάκα προς τιμή του William McGonagall, ενώ (σύμφωνα με πληροφορίες) και η πλάκα της Rowling βρίσκεται στα σκαριά ...
Γύρισα σκεφτικός στο ξενοδοχείο μου, αναλογιζόμενος τις φοιτητικές διαδηλώσεις εναντίον της προτεινόμενης νέας νομοθεσίας για τις ανώτατες σχολές στην Ελλάδα. Το τραγικό της υπόθεσης δεν είναι η σύγκριση του Ελληνικού με το Βρετανικό πανεπιστήμιο. Η τραγική σκέψη που έκανα μετά από όλα αυτά (ανατριχιάζοντας βέβαια) ήταν όταν θυμήθηκα ποιά ήταν η μόνη χρονιά κατά την οποία το Ελληνικό πανεπιστήμιο έμοιαζε κάπως με το Βρετανικό (όταν είχαμε ολοκληρώσει την ύλη και είχαμε κάνει και παραπάνω) ...
14 Φεβρουαρίου 2007
GR-Αυστραλία αγάπη μου!
Το ταξίδι μας στην Αυστραλία το Δεκέμβρη-Γενάρη ήταν μια αποκάλυψη. Κατ' αρχάς η Αυστραλία δεν είναι η χώρα του καγκουρώ και του κοάλα, αλλά η χώρα της μύγας! Καγκουρώ είδαμε μόνο στον ζωολογικό κήπο κι ένα που διέσχισε το δρόμο μας λίγο πριν ξημερώσει. Κοάλα επίσης μόνο στον κήπο. Αλλά μύγες! Όπου πήγαμε, στο τροπικό δάσος του Daintree, στο Port Douglas, στον βοτανικό κήπο της Μελβούρνης, στο Uluru (ή Ayers Rock απ' όπου και η φωτο), στο Apollo Bay, στους 12 Αποστόλους και στο Tree-top walk οι μύγες μας περιτριγύριζαν συνεχώς. Μόνο στο Σίδνεϋ δεν τις είχαμε παρέα και στο κέντρο της Μελβούρνης βέβαια.
Ύστερα στην Αυστραλία το να είσαι Έλληνας είναι σαν να είσαι Φλαμανδός στις Βρυξέλλες ή Εβραίος στη Νέα Υόρκη. Οι Έλληνες στην Αυστραλία διατηρούν ακόμη και σε τρίτη γενεά την γλώσσα μας παρά τις κάποιες προσαρμογές (πιάσε το μπόξι, να πάμε με το κάρο στη μαρκέτα ...) και είναι δύναμη. Βγάζουν βουλευτές, κινούν την οικονομία, έχουν τα σχολεία (και τις εκκλησίες τους) παρελαύνουν μαζικά στις εθνικές εορτές και σου μιλούν ελληνικά στο τραμ, στο αεροδρόμιο και στο δρόμο αν σε καταλάβουν ότι είσαι από την πατρίδα. Θυμούνται πάντα την (συνήθως περιπετειώδη) αναχώρησή τους και συνηθίζουν στην ιδέα πως αφού έχουν παιδιά κι εγγόνια εδώ δεν πρόκειται πιά να γυρίσουν πίσω ...
Η Αυστραλία είναι τέλος η χώρα του BBQ (στα ελληνικά μπάμπακιου) και του ψαρέματος. Και στα δύο το ελληνικό στοιχείο μεγαλουργεί - κοντοσούβλι και παϊδάκια (οι στεριανοί), ψάρια με τη σέσουλα (οι νησιώτες). Αλλά και στο πιό απομακρυσμένο μέρος να πας - εκεί που ούτε κινητό πιάνει, παρά μόνο οι στύλοι με τους ασύρματους κλήσης των Royal Flying Doctors - θα βρείς το BBQ που λειτουργεί με νόμισμα (και αέριο) για να ψήσεις το μπριζολάκι σου ή το λουκανικάκι σου.
Δυστυχώς, αν και πανέμορφη χώρα, εκτός από τις μύγες έχει και μια πολύ βαριά κληρονομιά όσον αφορά την γενοκτονία των Αβορίγινων. Οι οποίοι μέχρι τη δεκαετία του '70 δεν απογράφονταν ούτε ψήφιζαν. Από τους οποίους έπερναν τα παιδιά με τη βία (stolen generation) τάχα μου για να τα μορφώσουν. Τους οποίους μετέτρεψαν σε αλκοολικούς αφού τους πλήρωναν με ρούμι. Ευτυχώς ένας πολιτισμός που εφηύρε το μπούμεραγκ, που σήμερα θεωρείται ως η πρώτη πραγματικά αειφόρος (sustainable) κοινωνία, που 40.000 χρόνια πριν είχε αναπτύξει εμπορικό δίκτυο ανταλλαγών μεταξύ βόρειας και νότιας Αυστραλίας, που έχει μια προφορική παράδοση και μια μυθολογία (το Dreaming) που ακόμη δεν έχει γίνει πλήρως γνωστή - δεν εξαφανίζεται εύκολα. Σήμερα οι Αβορίγινες, παρά τα προβλήματά τους, αρχίζουν μια μακρυά πορεία ανάκαμψης στηριζόμενοι στις παραδόσεις που διέσωσαν οι γυναίκες τους.
Αυτά τα ολίγα για την Αυστραλία. Ίσως στα σχόλια να δώσω κι άλλα στοιχεία ανάλογα με το ενδιαφέρον.
Ύστερα στην Αυστραλία το να είσαι Έλληνας είναι σαν να είσαι Φλαμανδός στις Βρυξέλλες ή Εβραίος στη Νέα Υόρκη. Οι Έλληνες στην Αυστραλία διατηρούν ακόμη και σε τρίτη γενεά την γλώσσα μας παρά τις κάποιες προσαρμογές (πιάσε το μπόξι, να πάμε με το κάρο στη μαρκέτα ...) και είναι δύναμη. Βγάζουν βουλευτές, κινούν την οικονομία, έχουν τα σχολεία (και τις εκκλησίες τους) παρελαύνουν μαζικά στις εθνικές εορτές και σου μιλούν ελληνικά στο τραμ, στο αεροδρόμιο και στο δρόμο αν σε καταλάβουν ότι είσαι από την πατρίδα. Θυμούνται πάντα την (συνήθως περιπετειώδη) αναχώρησή τους και συνηθίζουν στην ιδέα πως αφού έχουν παιδιά κι εγγόνια εδώ δεν πρόκειται πιά να γυρίσουν πίσω ...
Η Αυστραλία είναι τέλος η χώρα του BBQ (στα ελληνικά μπάμπακιου) και του ψαρέματος. Και στα δύο το ελληνικό στοιχείο μεγαλουργεί - κοντοσούβλι και παϊδάκια (οι στεριανοί), ψάρια με τη σέσουλα (οι νησιώτες). Αλλά και στο πιό απομακρυσμένο μέρος να πας - εκεί που ούτε κινητό πιάνει, παρά μόνο οι στύλοι με τους ασύρματους κλήσης των Royal Flying Doctors - θα βρείς το BBQ που λειτουργεί με νόμισμα (και αέριο) για να ψήσεις το μπριζολάκι σου ή το λουκανικάκι σου.
Δυστυχώς, αν και πανέμορφη χώρα, εκτός από τις μύγες έχει και μια πολύ βαριά κληρονομιά όσον αφορά την γενοκτονία των Αβορίγινων. Οι οποίοι μέχρι τη δεκαετία του '70 δεν απογράφονταν ούτε ψήφιζαν. Από τους οποίους έπερναν τα παιδιά με τη βία (stolen generation) τάχα μου για να τα μορφώσουν. Τους οποίους μετέτρεψαν σε αλκοολικούς αφού τους πλήρωναν με ρούμι. Ευτυχώς ένας πολιτισμός που εφηύρε το μπούμεραγκ, που σήμερα θεωρείται ως η πρώτη πραγματικά αειφόρος (sustainable) κοινωνία, που 40.000 χρόνια πριν είχε αναπτύξει εμπορικό δίκτυο ανταλλαγών μεταξύ βόρειας και νότιας Αυστραλίας, που έχει μια προφορική παράδοση και μια μυθολογία (το Dreaming) που ακόμη δεν έχει γίνει πλήρως γνωστή - δεν εξαφανίζεται εύκολα. Σήμερα οι Αβορίγινες, παρά τα προβλήματά τους, αρχίζουν μια μακρυά πορεία ανάκαμψης στηριζόμενοι στις παραδόσεις που διέσωσαν οι γυναίκες τους.
Αυτά τα ολίγα για την Αυστραλία. Ίσως στα σχόλια να δώσω κι άλλα στοιχεία ανάλογα με το ενδιαφέρον.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)