Εκλογές των μεταρρυθμίσεων;

Αν οι εκλογές της 6ης Μαΐου ήταν ένα ντέρμπυ «μνημονιακών» και «αντιμνημονιακών» αναρωτιέμαι αν στις εκλογές της 17ης Ιουνίου θα αναμετρηθούν οι μεταρρυθμιστές με τους στρουθοκαμηλίζοντες οπισθοδρομικούς. Γιατί εκεί νομίζω πως είναι το πρόβλημα της Ελλάδας του 2012, όπως εκεί ήταν και το πρόβλημα της Ελλάδας του 1909 όταν εμφανίστηκε στο πολιτικό προσκήνιο ο Ελευθέριος Βενιζέλος ή και της Ελλάδας της δεκαετίας του 1950 όταν (βοηθούντος και του τριφασικού εκλογικού συστήματος) ανέλαβε την εξουσία ο Κωνσταντίνος Καραμανλής.

Η Ελλάδα σήμερα χρειάζεται πάνω απ’ όλα μεταρρυθμίσεις. Μεταρρύθμιση του πολιτικού συστήματος, της κρατικής μηχανής, της οικονομίας, της παιδείας. Χρειάζεται ένα νέο πολιτικό σύστημα με λιγότερους βουλευτές, πραγματική ευθύνη των υπουργών, περιορισμό του εμπορίου επιρροής και της ψηφοθηρίας του ρουσφετιού. Χρειάζεται μια μικρότερη και ευέλικτη κρατική μηχανή που να στηρίζεται στις νέες τεχνολογίες της πληροφορικής και σε απλοποιημένες διαδικασίες που να ευνοούν την ανάπτυξη και την ιδιωτική πρωτοβουλία και να αποκλείουν την διαφθορά. Χρειάζεται ένα σταθερό φορολογικό και θεσμικό περιβάλλον που να προσελκύει την επιχειρηματικότητα και τις επενδύσεις. Χρειάζεται μια παιδεία που να ευνοεί τη μόρφωση, την αριστεία, την διακίνηση των ιδεών χωρίς παραπαιδεία και κομματικούς σκοταδιστικούς μηχανισμούς.

Ποιο κόμμα επαγγέλλεται τα παραπάνω; Ποιο κόμμα μπορεί να υλοποιήσει τέτοιες μεταρρυθμίσεις που εν πολλοίς αντιβαίνουν στα συμφέροντα της κομματικής του πελατείας; Ποιο κόμμα έχει αντί για υποψηφίους που έχουν αποτύχει παταγωδώς στις κρατικοδίαιτες θέσεις που τους τοποθέτησαν μηχανισμοί και διαπλεκόμενα συμφέροντα υποψηφίους που είναι πετυχημένοι επαγγελματίες, που ξέρουν τι θα πει καθημερινή προσπάθεια και ιδρώτας, προθεσμίες, παραδοτέα, επιταγές, ΙΚΑ και εφορία; Μπορεί να εμπιστευθεί κανείς τους πολιτικούς των παραδοσιακών κομμάτων ή των παραφυάδων τους που είτε οδήγησαν την χώρα μέχρι τη σημερινή της κατάντια είτε υπόσχονται ένα μέλλον που θα φέρει την Ελλάδα στα επίπεδα της Βόρειας Κορέας ή της Σομαλίας; Μπορεί να εμπιστευθεί τους νοσταλγούς της επταετίας, το αποτέλεσμα της οποίας ήταν ο εξευτελισμός των εννοιών και η ξετσιπωσιά της μεταπολίτευσης που ακολούθησε;

Παρ’ όλες τις αδυναμίες και τις ελλείψεις της η Δημιουργία, Ξανά! παραμένει κατά τη γνώμη μου η μόνη αμιγώς μεταρρυθμιστική πολιτική δύναμη των εκλογών της 17ης Ιουνίου και λυπάμαι που οι μεταρρυθμιστές των άλλων κομμάτων που είτε αποκλείστηκαν από τις εκλογές (π.χ. στο ΠΑΣΟΚ) είτε συνεχίζουν να στηρίζουν αδύναμες ηγεσίες (π.χ. στη ΝΔ) είτε συνεργάζονται με φανατικούς νεοφιλελεύθερους (π.χ. τη Φιλελεύθερη Συμμαχία) δεν διαφοροποιήθηκαν έγκαιρα για να σχηματίσουν ένα μεταρρυθμιστικό μέτωπο ευρωπαϊκού προσανατολισμού.