GR-Συγκρίσεις

Στην τρέχουσα συνεργασία του με τους υπουργούς ο κ. Σημίτης είναι σχεδόν μονότονος. Ολοι οι πολιτικοί συλλογισμοί του κινούνται σε δυο τεμνόμενους άξονες. Ο ένας είναι η επιθυμία του να επέλθει ηρεμία στην περιοχή. Ο άλλος είναι η σύγκλιση και η ελληνική συμμετοχή στην ΟΝΕ. «Θεωρεί αδιανόητο να μείνουμε έξω». Εκ παραλλήλου τον διακρίνει η έμμονη στην αντιμετώπιση των μικρών και καθημερινών προβλημάτων. Π.χ. προ καιρού «χάλασε τον κόσμο» για την κυκλοφορία των φορτηγών στους δρόμους και για τους συνωστισμούς στα λιμάνια, ενώ «είναι ικανός να ζητήσει εξηγήσεις για ένα φανάρι». Ολα καταγράφονται στο περίφημο «μπλοκάκι» και το έχει πάντα μπροστά του όταν τηλεφωνεί ή στέλνει σημειώματα. Μερικές φορές οι υπουργοί έχουν ξεχάσει τις υποχρεώσεις που ανέλαβαν. Ο ίδιος τις θυμάται. «Με είχε ρωτήσει πότε θα τελειώσει ένα έργο» λέει υφυπουργός σε παραγωγικό υπουργείο. «Του απάντησα τυχαία: "στα μέσα Ιουλίου, πρόεδρε". Το ξέχασα ως τις αρχές Ιουλίου που μου τηλεφώνησε και με ρώτησε: πού βρισκόμαστε;». Μπορεί να ρωτήσει με το ίδιο ενδιαφέρον για ένα κρίσιμο νομοσχέδιο και για μια απόφαση ρουτίνας. «Είναι υπουργός των υπουργών του» έλεγε κορυφαίο κυβερνητικό στέλεχος. Αποτέλεσμα; «Υπουργοί αγωνιούν μήπως χτυπήσει το τηλέφωνο και δεν έχουν έτοιμη απάντηση». Δεν ήταν από την αρχή έτσι. Υπουργός δυσαρεστήθηκε κάποτε γιατί του ζήτησε να συνεννοηθεί μαζί του προτού να τοποθετήσει μια διοίκηση και του είπε: «Κώστα, σε ψήφισα αλλά δεν είμαι οπαδός σου». Σήμερα δεν θα το αποτολμούσε κανείς.
Από άρθρο του Γ. Λακόπουλου, Το ΒΗΜΑ, 21/09/1997 , Σελ.: A06.

Ο Έλληνας πρωθυπουργός εξακολουθεί να είναι δημοφιλής επειδή αποτελεί την ενσάρκωση του μέσου Έλληνα - και μάλιστα δημοσίου υπαλλήλου. Τη δουλειά τη βρήκε από τον θείο. Είναι φανερό ότι δεν τρελαίνεται με το αντικείμενο της εργασίας του, αλλά κατά βάθος ξέρει ότι δεν θα μπορούσε να κάνει κάτι καλύτερο. Το ωράριο είναι απαραβίαστο. Ύστερα αποσύρεται στη Ραφήνα και δεν θέλει να τον ενοχλεί κανένας, έστω κι αν καίγεται η μισή χώρα. Από βαρεμάρα οι δημόσιες εμφανίσεις έχουν περιορισθεί στις εντελώς απαραίτητες, αλλά για ένα ποτηράκι κρασί μοιάζει πάντα διαθέσιμος. Ακόμη και με το τσιγάρο, ο πρωθυπουργός συμπεριφέρεται όπως πολλοί Έλληνες στη δουλειά που καπνίζουν -σχεδόν- στη ζούλα: συνομιλητές του μου είπαν ότι χρησιμοποιεί ένα τασάκι το οποίο μισοκρύβει στο ανοιγμένο συρτάρι του γραφείου του στο Μέγαρο Μαξίμου, μιας και τελευταίως δεν είναι πολιτικά ορθό να καπνίζεις μπροστά στους επισκέπτες. Στον κ. Καραμανλή βλέπουμε τον εαυτό μας στον καθρέφτη. Αλλιώς δεν εξηγείται πώς εξακολουθεί να θεωρείται «καταλληλότερος πρωθυπουργός» ενώ η χώρα καταρρέει.
Από άρθρο του Στέλιου Κούλουγλου στο LiFO, Τεύχος 114, 5.6.2008.