GR-Αγάλι, αγάλι γίνεται η αγουρίδα μέλι

Φανταστείτε μια τουρκική ταινία που αρχίζει με μιαν ιστορική αναδρομή των μετακινήσεων των τουρκικών φύλων, που γύρω στο 1330, σπρωγμένα από τους Μογγόλους αναγκάζονται να μεταναστεύσουν πιέζοντας με τη σειρά τους τους Ρωμαίους (που σήμερα τους λέμε Βυζαντινούς) και υιοθετώντας την μουσουλμανική θρησκεία.

Φανταστείτε μια πρωταγωνίστρια που μαζί με μερικές άλλες Αμαζόνες είναι επιφορτισμένη με την προστασία της πόλης και που είναι και κρυπτοχριστιανή, προσευχόμενη σε έναν Εσταυρωμένο που κρύβει στο δωμάτιό της.
Που μαζί με τις φίλες της πάει στο Θέατρο (ελληνικά στην ταινία) όπου παίζεται ένα έργο με πρωταγωνιστή έναν Σωκράτη. Την οποία ένας φανατικός αλλά και διεφθαρμένος καδής (δικαστής) θέλει, στο όνομα της νέας μουσουλμανικής θρησκείας, να κλείσει στο σπίτι για να ασχολείται μόνο με την τεκνοποιία και τη μαγειρική. Και φανταστείτε μια σκηνή κατά την οποία καθιερώνεται το ρουσφέτι ως μέθοδος διακυβέρνησης.

Φανταστείτε Τούρκους μουσουλμάνους να σταυροκοπιούνται σε στιγμές κινδύνου και τον Οχράν, έναν από τους θεμελιωτές του οθωμανικού κράτους να αναφωνεί «Το κράτος είμαι εγώ» ανάμεσα στους συνομωτούντες αυλικούς του, ενώ δίπλα του κάθεται ένας Μογγόλος που κι αυτός δείχνει ένα αυταρχικό πρόσωπο εξουσίας (αλλά με κάτι κέρατα νάαα). Και φανταστείτε μια κοινωνία που παραδέχεται τη διαφορετικότητα, στην οποία ο μουσουλμάνος (που ήταν προηγουμένως χριστιανός) ανέχεται τον (μέχρι πρότεινος πνευματικό του αδελφό και ομοϊδεάτη του) χριστιανό και όπου ο εξισλαμισμός είναι μια τόσο κωμική διαδικασία την οποία ακόμη και ο πλέον άσχετος δεν έχει αντίρηση να υποστεί.

Φανταστείτε όλον αυτόν τον κόσμο να αποτελεί αντικείμενο σάτιρας από δυό κωμικούς χαρακτήρες, ο ένας από τους οποίους είναι ο (αιώνιος) γλείφτης της εξουσίας και ο άλλος ένας καλοκάγαθος περιπλανώμενος κακομοίρης, δυό χαρακτήρες που φαίνεται να αποτελούν συνέχεια του - εκφυλισμένου πιά - ελληνικού θεάτρου. Και που όταν τελικά αποκεφαλίζονται, θύματα των ραδιουργιών της παρα-εξουσίας, μετατρέπονται σε σκιές, που θα κατακτήσουν την Τουρκία και που θα περάσουν το Αιγαίο για να πολιτογραφηθούν Έλληνες.

Ελπίζω να έλθει και στην Ελλάδα το έργο Καραγκιόζης και Χατζηαβάτης, που απέλαυσα χθες σε μια κινηματογραφική αίθουσα στις Βρυξέλλες. Ελπίζω μόνο οι υπότιτλοι να είναι καλύτεροι γιατί στα γαλλικά κάτι δεν πήγαινε και τόσο καλά ...
Κι ελπίζω πως η Τουρκία θα συνεχίσει να βγάζει τέτοια έργα, γιατί έτσι φαίνεται ότι πράγματι θέλει να ξεπεράσει το φράγμα που τη χωρίζει από την Ευρωπαϊκή Δύση.