GR-Το λαδάκι της χρονιάς

Την περασμένη εβδομάδα είχα κατέβει στην Κρήτη, όπου έχω ένα μικρό εξοχικό με καμιά 40αριά ελαιόδεντρα. Τα μισά ήταν γεμάτα καρπό και τα ξαδέλφια της γυναίκας μου από το Ρέθυμνο προσφέρθηκαν να έλθουν να βοηθήσουν να τον μαζέψουμε. Ο Γιώργος κατέφθασε με τον φίλο του τον Κώστα και ταυτόχρονα ήλθε και ο Ηλίας. Εξοπλισμένοι με ελαιόδιχτα και ηλεκτρικά ραβδιστικά ρίχτηκαν στη δουλειά και μέχρι νωρίς το απόγευμα είχαμε μαζέψει 344 κιλά εληές. Στην προσπάθεια συμμετείχε και η κουνιάδα μου η Φιλιώ και βέβαια η Κατερίνα. Ταυτόχρονα ρίξαμε και το λίπασμα αφού προβλεπόταν να βρέξει.

Μετά από ένα καλό γεύμα και αρκετό κρασί (η βροχή είχει ήδη αρχίσει), μεταφέραμε τα σακιά στο ελαιοτριβείο Καλαμαρίδη στο Καμπάνι Ακρωτηρίου και γυρίσαμε σπίτι ψόφιοι στην κούραση. Την επομένη πήγαμε επί τόπου και παρακολουθήσαμε όλη τη διαδικασία παραγωγής του λαδιού (από όπου και η φωτό) μέχρι που παραλάβαμε 60 κιλά λάδι και αφήσαμε και καμιά δεκαριά κιλά στο ελαιουργείο ως αμοιβή.

Πριν να φύγουμε για Βρυξέλλες κλαδεψα και τα μισά ελαιόδενδρα, αυτά που προβλέπεται να έχουν λάδι την επόμενη χρονιά. Συνολικά, παρόλο που κουραστήκαμε ιδιαίτερα η εμπειρία ήταν παραπάνω από ευχάριστη, ιδίως όταν βλέπαμε το λάδι να συγκεντρώνεται στα δοχεία.

Βέβαια, μια τέτοια προσπάθεια μόνον ως χόμπυ μπορεί να ειδωθεί αφού η τιμή του λαδιού την εποχή αυτή για τον παραγωγό είναι 2,80 ευρώ το κιλό, γεγονός που κάνει την όλη διαδικασία ασύμφορη ακόμη και για μεσαίες εκμεταλλεύσεις. Αν συνυπολογίσει κανείς τα εργατικά για κλαδέματα, σκαψίματα, μαζέματα, την απόσβεση των εργαλείων, τα λιπάσματα, τα ποτίσματα και τα (ενδεχόμενα) ραντίσματα, η διαδικασία σίγουρα δεν συμφέρει. Αλλά τότε ούτε και ένα καλό εστιατόριο αξίζει (ας μαγειρέψουμε σπίτι), ούτε οι καλοκαιρινές διακοπές (ας κάνουμε ένα μπάνιο και ας ανοιξουμε τον κλιματισμό) ούτε καν ο κινηματογράφος (ας ανοίξουμε την τηλεόραση, όλο και κάποιο καλό έργο θα έχει). Ήδη οργανώνουμε την ελαιοσυγκομιδή της επόμενης χρονιάς ...