Αληθινή ιστορία, που μου διηγήθηκαν πρόσφατα.
Μια γνωστή με κάλεσε για καφέ σε φιλικό της σπίτι. Όλα ωραία, η παρέα, τα γλυκά, ο καφές. Και το σπίτι γεμάτο κεντήματα και πλεκτά, όλα ένα κι ένα.
- Μα πότε βρίσκεις τον χρόνο να τα κάνεις όλα αυτά; ρώτησα την οικοδέσποινα.
- Α ξέρεις, δουλεύω σε ένα νοσοκομείο καθαρίστρια. Αλλά επειδή έχουμε διοριστεί πολλές, έχουμε συμφωνήσει μεταξύ μας, για να μην μπλεκόμαστε η μια στα πόδια της άλλης, να δουλεύουμε περιοδικά, κάθε λίγες μέρες. Όμως, πρέπει να δίνουμε το παρόν κάθε μέρα, κι έτσι βρίσκω ένα άδειο δωμάτιο, μιαν αποθήκη ή ακόμη και μια τουαλέτα και πλέκω ή κεντάω.
Δίπλα στις (εκ προμελέτης) off-shore και τα κότερα, οι χιλιάδες (συχνά χωρίς επίγνωση) «μικροαπατεώνες».
10 Μαΐου 2010
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
1 σχόλιο:
Είμαστε όλοι συνυπεύθηνοι :-)
Ίσως γιατί όλοι θέλουμε να ζούμε σε ένα "πραγματικό καπιταλιστικό σύστημα" με "πραγματικές σοσιαλιστικο-κουμουνιστικές δικλείδες ασφαλείας". Μιά ουτοπία και ίσως ενδιαφέρων θέμα για ένα επόμενο άρθρο.
Δημοσίευση σχολίου