Μια εμπειρία στο Νοσοκομείο Χανίων

Μια περιπέτεια υγείας έγινε αφορμή να γνωρίσω μερικά τμήματα του Νοσοκομείου μας, το προσωπικό των οποίων χαρακτηρίζεται από επαγγελματισμό και ενδιαφέρον για τον άρρωστο
(Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Χανιώτικα Νέα στις 8 Ιουλίου 2019 στη στήλη Προστασία του Πολίτη και Καθημερινότητα-381)

Κυριακή 19 Μαΐου ξυπνώ μετά τον απογευματινό υπνάκo με πόνο και αιματουρία. Καθώς περνάει η ώρα ο πόνος μεγαλώνει και πρέπει να επισκέπτομαι την τουαλέτα όλο και συχνότερα. Κατά τις 11 το βράδυ ο πόνος γίνεται αφόρητος και αποφασίζω να πάω στα επείγοντα του Νοσοκομείου Χανίων. Μου παίρνουν ιστορικό, δίνω αίμα και ούρα για ανάλυση. Περασμένα μεσάνυχτα με στέλνουν στην Ουρολογική Κλινική όπου με υποδέχεται ο γιατρός Μάριος Λώνης.

Δεδομένου ότι παίρνω κάποιο φάρμακο για το ζάχαρο που προκαλεί ουρολοιμώξεις υποπτευόμαστε ουρολοίμωξη. Αλλά ο γιατρός δεν μπορεί να δώσει στοχευμένη αντιβίωση αν δεν έχει το αποτέλεσμα της καλλιέργειας των ούρων. Μου δίνει μια συντηρητική αγωγή, μου κάνουν και μια ένεση και αναχωρώ για το σπίτι. Τις επόμενες μέρες κυκλοφορώ με βρακάκι ακράτειας … για ευνόητους λόγους.

Πέμπτη 23 Μαΐου παραλαμβάνω τα αποτελέσματα της καλλιέργειας. Αρνητικά! Δεν έχω ουρολοίμωξη. Ο κ. Λώνης με στέλνει για κυστεοσκόπηση που θα γίνει την Παρασκευή όταν λειτουργεί το στείρο χειρουργείο για τις ενδοσκοπήσεις. Εκεί με παραλαμβάνει ο Σάββας Καζούλης, διευθυντής της Ουρολογικής Κλινικής. Δυστυχώς, το κυστεοσκόπιο δεν μπορεί να περάσει γιατί του φράζει την δίοδο μια τεράστια πέτρα …

Με προγραμματίζουν για το επόμενο χειρουργείο την Τρίτη 28 Μαΐου. Φεύγοντας από το Νοσοκομείο λαμβάνω και μήνυμα στο κινητό με τον αριθμό προτεραιότητας. Εντυπωσιακό! Ξέρω τη διαδικασία γιατί την έχω υποστεί, μαζί με μια εγχείρηση προστάτη το Δεκέμβριο του 2014.

Ρωτώ συγγενείς, γνωστούς και φίλους αλλά και τους ασθενείς που περιμένουν για κυστεοσκοπήσεις σχετικά με την ποιότητα της ομάδας των χειρουργών της Ουρολογικής Κλινικής. Όλες οι αναφορές θετικότατες. Κι εμένα μου κάνει εντύπωση ο επαγγελματισμός τους. Δεν έχει νόημα να πάω στην Αθήνα. Αποφασίζω να χειρουργηθώ εδώ και να μην παρατείνω τους πόνους, τα βρακάκια ακράτειας, την αιματουρία και – κυρίως – το γεγονός ότι δεν κοιμούμαι σχεδόν καθόλου, αφού πρέπει να πηγαίνω τουαλέτα σχεδόν κάθε ώρα, ακόμη και μέσα στη νύχτα.

Τη Δευτέρα 27 Μαΐου γίνονται οι προκαταρκτικές εξετάσεις. Με εντυπωσιάζουν τα χαμόγελα με τα οποία υποδέχονται τους ασθενείς οι νοσηλεύτριες και οι νοσηλευτές. Αναφέρω στην αναισθησιολόγο ότι την προηγούμενη φορά μου έκαναν ολική γιατί δεν μπόρεσαν να εισβάλουν στον επισκληρίδιο χώρο, δηλαδή στο κενό μεταξύ του οστού και της ανθεκτικής μεμβράνης (σκληρά μήνιγγα), που περιβάλλει τον νωτιαίο μυελό. «Μην ανησυχείτε, όλοι στο τμήμα μας έχουν μεγάλη εμπειρία» με καθησυχάζει …

Το πρωί της Τρίτης μπαίνω στο χειρουργείο. «Τώρα θα τα πληρώσεις όλα» μου λέει αστειευόμενος ο τραυματιοφορέας, που είναι γείτονας μου. Του λέω το ανέκδοτο με τον χειρουργημένο που ξυπνά και ρωτά τον ασπρομάλλη γέροντα με τα λευκά αν πήγε καλά ή εγχείρηση. «Τέκνο μου ο Άγιος Πέτρος είμαι …» απαντά ο γέροντας … Γελάμε και οι δύο!

Εκπλήσσομαι με την ευκολία με την οποία μου κάνουν την επισκληρίδιο. Σε λίγο αρχίζει το σπάσιμο της πέτρας με το λέιζερ. Κρατά πάνω από μία ώρα … Εντωμεταξύ λέω ιστορίες στην αναισθησιολόγο. «Σταματήστε!» λέει ο κ. Καζούλης. «Δεν μπορώ να συγκεντρωθώ …». Με ανεβάζουν στο δωμάτιο. Μέχρι την επόμενη μέρα το πρωί πρέπει να αλλάζουν οι φυσιολογικοί οροί που διοχετεύονται στην ουροδόχο κύστη για να καθαρίσει από τα μικροθραύσματα της πέτρας και από το σκοτωμένο αίμα. Ευτυχώς είχα την καλύτερη αποκλειστική … τη σύζυγό μου!

Δεν πονάω πια! Μια μικρή δυσφορία λόγω του κάπως μεγαλύτερου καθετήρα δεν συγκρίνεται με τους προηγούμενους πόνους. Το προσωπικό, νοσηλευτικό και βοηθητικό, άψογο. Εντάξει, στο ταβάνι διακρίνω κάποιες αράχνες. Τα συρόμενα παράθυρα ανοίγουν δύσκολα γιατί θέλουν λάδωμα. Οι κουρτίνες κάπως φθαρμένες. Το νοσοκομείο θέλει σίγουρα ανακαίνιση. Και πολλοί επισκέπτες και ασθενείς καπνίζουν στα μπαλκόνια – και συχνά ο καπνός ταξιδεύει στους διαδρόμους. Αλλά το προτιμώ έτσι και με καλούς γιατρούς και χαμογελαστούς νοσηλευτές παρά το αντίθετο.

«Πότε θα βγει ο καθετήρας;» ρωτάω. «Μην ανησυχείτε, θα έλθει πρωί-πρωί ο κ. Καζούλης» μου απαντούν. «Είναι ο πιο πρωινός απ’ όλους …» συμπληρώνουν … Όπως και έγινε. Την Τετάρτη, πριν το μεσημέρι με τις οδηγίες ανά χείρας για αντιβίωση παίρνω το εξιτήριο. Πρέπει βέβαια να ρυθμίσω το λογαριασμό, αφού έχω ασφάλιση από το εξωτερικό. Κι εκεί οι υπάλληλοι εξυπηρετικότατοι. Πλήρωσα μάλιστα και με πιστωτική κάρτα.

Φαίνεται πως τα χειρουργικά τμήματα του Νοσοκομείου Χανίων έχουν άριστη φήμη. Εκτός από την Ουρολογική Κλινική του Σάββα Καζούλη, μια συγγενής μου που χειρουργήθηκε ύστερα από λίγες μέρες έπλεξε το εγκώμιο του Νίκου Κατσούγκρη της Α’ Χειρουργικής. Την εγχείρισε λαπαροσκοπικά στη χολή αφαιρώντας της ένα σακουλάκι πέτρες. Μπήκε Δευτέρα και βγήκε Τετάρτη. Κι όταν την επισκεφτήκαμε μας μίλησε και για τη νοσηλευόμενη στο διπλανό κρεβάτι που είχε έλθει από τον Πειραιά για να κάνει εγχείρηση κήλης. Και η οποία είχε να λέει για το ενδιαφέρον και τον επαγγελματισμό γιατρών και νοσοκόμων!

Δεν ήθελα να γράψω γι’ αυτή την εμπειρία μου προεκλογικά για να μην θεωρηθεί ότι υποστηρίζω ή απαξιώνω τη μία ή την άλλη πλευρά. Σίγουρα από το Νοσοκομείο Χανίων δεν λείπουν τα προβλήματα. Όμως συχνά η εικόνα την οποία έχουμε σχηματίσει αδικεί τους καλούς επαγγελματίες γιατρούς, νοσηλευτές και βοηθητικό προσωπικό που κάνουν ό,τι είναι δυνατόν για να απαλύνουν τον ανθρώπινο πόνο των ασθενών. Και γι’ αυτό αξίζουν την εμπιστοσύνη, την υποστήριξη και την κατανόησή μας …