Τι χώρα ονειρεύομαι …

Με σεβασμό προς τους ανθρώπους και το περιβάλλον, χωρίς σκουπίδια και εξαρτήσεις, με κριτικό πνεύμα και πιο πολύ «εμείς» αντί για «εγώ»
(Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Χανιώτικα Νέα στις 15 Οκτωβρίου 2019 στη στήλη Προστασία του Πολίτη και Καθημερινότητα-394)

Στις 28 Αυγούστου 1963, ο αμερικανός πάστορας και ακτιβιστής Μάρτιν Λούθερ Κινγκ εκφώνησε τον περίφημο λόγο του «Έχω ένα όνειρο …» (I have a dream) που το 1999 κατατάχτηκε ως η σημαντικότερη αμερικανική ομιλία του 20ου αιώνα. Το όνειρο του Κινγκ ήταν μια χώρα χωρίς φυλετικές διακρίσεις, χωρίς ρατσιστές, μια χώρα που να αποτελεί όαση ελευθερίας και δικαιοσύνης.

Αυτή η ομιλία ήταν στη σκέψη μου τις τελευταίες μέρες καθώς συμμετείχα σε μια κίνηση ενημέρωσης πολιτικών και πολιτών για τα προβλήματα της προταθείσας νέας αντικαπνιστικής νομοθεσίας. Αλήθεια, τι όνειρα έχουμε για την Ελλάδα του αύριο; Τι χώρα θέλουμε να αφήσουμε στα παιδιά μας και στα εγγόνια μας; Θέλουμε να ζούνε ευτυχισμένα, αυτάρκη και αισιόδοξα; Θέλουμε να κουβεντιάζουν «ἥσυχα κι ἁπλά»; Τα θέλουμε απαλλαγμένα από εξαρτήσεις και με αναπτυγμένη την κριτική τους σκέψη;

Ονειρεύομαι μια χώρα όπου τα κόμματα δεν θα λειτουργούν ως σέχτες κάποιων παρωχημένων ιδεολογιών αλλά ως φορείς μιας κυβέρνησης του λαού, από τον λαό και για τον λαό. Μιαν Ελλάδα όπου όσοι ασχολούνται με τα κοινά θα φροντίζουν για το κοινό καλό και όχι για τα δικά τους ιδιωτικά ή συντεχνιακά συμφέροντα.

Ονειρεύομαι μια χώρα της οποίας οι πολίτες να σέβονται τους συμπολίτες τους, ιδίως τους πιο ανήμπορους. Που σέβονται τον Κώδικα Οδικής Κυκλοφορίας και δεν χρειάζονται αυστηρές ποινές για να μην εμποδίζουν τα αναπηρικά αμαξίδια, τα καροτσάκια των μωρών και τους ηλικιωμένους να κυκλοφορούν χωρίς εμπόδια.

Ονειρεύομαι μιαν Ελλάδα όπου όλοι θα σέβονται και θα φροντίζουν το περιβάλλον, όχι μόνο με εξορμήσεις καθαρισμού σε δάση και παραλίες, αλλά πρωτίστως φροντίζοντας να μην πετούν σκουπίδια, μπάζα, αποτσίγαρα, στρώματα και κάθε είδους απόβλητα.

Ονειρεύομαι μια χώρα που θα φροντίζει να διδάσκει στα παιδιά της πώς να αποφεύγουν κάθε είδους εξαρτήσεις από το κάπνισμα, το αλκοόλ και τα ναρκωτικά, μέχρι το τζόγο και άλλες υπερβολές (διαδίκτυο, εργασία, σεξ, αιρέσεις, φαγητό). Που θα έχουν αναπτύξει κριτικό πνεύμα για να ξεχωρίζουν την αλήθεια από το ψέμα και να μην γίνονται τυφλά όργανα διάφορων δημαγωγών.

Ονειρεύομαι μιαν Ελλάδα χωρίς ρατσιστές αλλά με πολίτες που θα σέβονται την διαφορετικότητα όσον αφορά την ταυτότητα του φύλου, το χρώμα της επιδερμίδας, την θρησκεία, την φυλή. Μια χώρα όπου όλοι θα σέβονται τους νόμους γιατί αυτοί θα έχουν συνταχθεί με πνεύμα δικαιοσύνης και θα εφαρμόζονται ισότιμα σε όλους τους πολίτες χωρίς εξαιρέσεις.

Ονειρεύομαι μιαν Ελλάδα όπου όλοι οι πολίτες θα απολαμβάνουν υψηλής ποιότητας προστασίας από ατυχήματα και καταστροφές. Με υπηρεσίες επειγόντων που θα επεμβαίνουν ταχύτατα (το πολύ σε 10 λεπτά σε αστικές και σε 20 λεπτά σε αγροτικές περιοχές) σε όλη τη χώρα. Με πλήρως εξοπλισμένα, στελεχωμένα και καθαρά νοσοκομεία.

Ονειρεύομαι μια χώρα όπου το τίμημα της διαφθοράς θα είναι τόσο ακριβό ώστε κανείς να μην διανοείται να λαδώσει ή να κλείσει επιβλαβείς για το κοινωνικό σύνολο συμφωνίες κάτω από το τραπέζι.

Μιαν Ελλάδα με παιδεία που να προωθεί κάθε παιδί ανάλογα με τα προσόντα του. Που θα διδάσκει βασικές γνώσεις οικονομίας, διαχείρισης και αγωγής του πολίτη αλλά και τρόπους διατήρησης της υγείας, καθώς και αυτοπροστασίας από καθημερινά ατυχήματα και μεγαλύτερες καταστροφές.

Ονειρεύομαι μια χώρα χωρίς σκουπίδια, με τουρισμό για περιβαλλοντικά και πολιτιστικά ευαισθητοποιημένους επισκέπτες, που θα έχει λύσει το πρόβλημα της ιστορικής της ταυτότητας και δεν θα έχει συμπλέγματα κατωτερότητας έναντι των υπόλοιπων λαών.

Ονειρεύομαι μια χώρα φιλική προς τους σωστούς επιχειρηματίες και εχθρική προς τους απατεώνες. Με απλό και κατανοητό φορολογικό σύστημα και διαδικασίες παραγωγής πλούτου. Μια Ελλάδα ενεργειακά ανεξάρτητη με βάση τις ανανεώσιμες πηγές και την εξοικονόμηση ενέργειας.

Μια Ελλάδα δημοκρατική που θα σέβεται και θα ακούει τους πολίτες της, που θα την σέβονται παγκοσμίως λόγω του ηθικού της αναστήματος και θα την θεωρούν παράδειγμα προς μίμηση για την διαχείριση των κοινών, την ηλεκτρονική της διακυβέρνηση, την ευζωία και την ευημερία των κατοίκων της.

Μια Ελλάδα με δυνατή βιολογική γεωργία, με ανανεωνόμενα ιχθυαποθέματα, με δυνατή παιδεία σε συγκεκριμένους τομείς, που θα έχει διατηρήσει την ηγετική της θέση στην παγκόσμια ναυτιλία. Μια Ελλάδα του «εμείς» και όχι του «Εγώ».

Μήπως όλα αυτά είναι μια ουτοπία; Με τους σωστούς ηγέτες που θα εμπνεύσουν ομοψυχία στους πολίτες και θα εργαστούν για το κοινό συμφέρον και όχι για την πάρτη τους, μια τέτοια Ελλάδα είναι δυνατή μέσα σε 10 με 15 χρόνια. Πόσοι από εμάς την θέλουν; Και πόσοι είναι έτοιμοι να βάλουν «πλάτη» για να κληροδοτήσουμε μια τέτοια χώρα στις επόμενες γενιές;