Σκέψεις για τις επερχόμενες εκλογές - 3

Όπως αναφέραμε στις προηγούμενες αναρτήσεις, πάμε σε εκλογές με τα παραδοσιακά κόμματα να χαρακτηρίζονται από αναξιοπιστία και τον πολιτικό διάλογο να γίνεται από άτομα τα οποία φαίνεται να αγνοούν τα θεμελιώδη κείμενα που διέπουν την συντεταγμένη πολιτεία. Η χρεωκοπία της χώρας έχει καταστήσει παραπάνω από αναγκαίες τις μεταρρυθμίσεις ενώ το ξεφούσκωμα της οικονομίας, που προκαλεί ανεργία και ένδεια μεγάλων τμημάτων του πληθυσμού, απαιτεί αναπτυξιακά μέτρα το ταχύτερο δυνατόν.

Με βάση τα παραπάνω, τα κριτήρια με τα οποία κατά τη γνώμη μου, θα πρέπει να αξιολογηθούν τα κόμματα και οι υποψήφιοι συνοψίζονται ως εξής:

1. Αξιοπιστία. Θα νοίκιαζα το μαγαζί μου στο κόμμα που πρόκειται να ψηφίσω; Θα αγόραζα ένα μεταχειρισμένο αυτοκίνητο από τους υποψήφιους βουλευτές που σκέπτομαι να ψηφίσω; Θα τους εμπιστευόμουν το μέλλον των παιδιών μου; Θα τους δάνειζα χρήματα; Έχουν δουλέψει στη ζωή τους ή αποτελούν προϊόν κομματικών διαδικασιών; Έχουν αποδείξει ότι μπορούν να φέρουν σε πέρας συγκεκριμένα αποτελέσματα ως ηγέτες ή εκφράζουν απλώς ωραίες ιδέες τις οποίες δεν είναι σε θέση να υλοποιήσουν; Αξίζει με την ψήφο μου να τους εμπιστευθώ το μέλλον της πατρίδας; 
2. Φιλονομία. Η Ελλάδα είναι μια συντεταγμένη πολιτεία που έχει θεσπίσει Σύνταγμα και νόμους και έχει εκχωρήσει ένα μέρος της κυριαρχίας της στην Ευρωπαϊκή Ένωση στο πλαίσιο ψηφισμένων από τη Βουλή διεθνών συμφωνιών. Πολλοί από τους νόμους επιδέχονται βελτιώσεων ή πρέπει να αλλάξουν ριζικά, ακόμη και να καταργηθούν, αλλά αυτό πρέπει να γίνει με βάση τις προβλεπόμενες θεσμοθετημένες διαδικασίες. Δυστυχώς, η χώρα μας εδώ και χρόνια χαρακτηρίζεται από την περιφρόνηση των πολιτών προς κάθε είδους νόμους, ακόμη και τους νόμους της φυσικής (απόδειξη τα πολυάριθμα τροχαία ατυχήματα). Όποιος πολιτικός δεν εφαρμόζει το Σύνταγμα και τους νόμους, τους οποίους ως εκλεγμένος αντιπρόσωπος του λαού ορκίζεται να τηρήσει, είναι ανάξιος της ψήφου και της εμπιστοσύνης μου. 
3. Προτάσεις. Οι σοβαρές προεκλογικές εξαγγελίες πρέπει να έχουν μεταρρυθμιστικό χαρακτήρα και να χαρακτηρίζονται από ρεαλισμό. Ταυτόχρονα θα πρέπει να έχει μελετηθεί σοβαρά και να έχει αποδειχθεί η δυνατότητα υλοποίησής τους έτσι ώστε να μην προκαλέσουν επιδείνωση αλλά βελτίωση της κοινωνικοοικονομικής κατάστασης. Δεν θα πρέπει να αντίκεινται στο ισχύον θεσμικό πλαίσιο, το οποίο (μέχρι να αλλάξει, αν αλλάξει) περιλαμβάνει και τις πρόνοιες του περίφημου μνημονίου. 
4. Ομαδικότητα. Όπως έχουμε πει και παλαιότερα, η περίφημη αυτοδυναμία αποτελεί συνώνυμο μιας ανεξέλεγκτης, δικτατορικής αντίληψης της εξουσίας. Οι σύγχρονες δημοκρατίες απαιτούν για να λειτουργήσουν ευρύτερες συναινέσεις που είναι δυνατό να επιτευχθούν μόνο με κυβερνήσεις συνεργασίας. Όμως, για να γίνει δυνατή η συγκρότηση τέτοιων κυβερνήσεων απαιτείται συναίνεση με βάση γραπτές προγραμματικές συμφωνίες που να έχουν προέλθει από μετεκλογικές διαπραγματεύσεις και έντιμους συμβιβασμούς. Σχετικά πρόσφατο παράδειγμα το Βέλγιο του οποίου η προγραμματική συμφωνία (177 σελίδες, στα γαλλικά) για την συγκρότηση κυβέρνησης συνεργασίας έξι κομμάτων (με την ανοχή άλλων δύο ως προς την συμφωνηθείσα συνταγματική μεταρρύθμιση) απαίτησε διαπραγματεύσεις που κράτησαν σχεδόν ενάμιση χρόνο. 
5. Δημοσιότητα. Η κοινοποίηση των προγραμμάτων, των προτάσεων και των υποψηφίων των κομμάτων με σαφήνεια και απλότητα είναι σημαντικός παράγοντας που θα λάβω υπόψη μου κατά την διαμόρφωση της απόφασης για το που θα δώσω την ψήφο μου. Παράλληλα η υπέρμετρη προβολή κομμάτων και υποψηφίων από Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης τα οποία στο παρελθόν έπαιξαν ρόλο στην υποστήριξη αναξιόπιστων πολιτικών τους οποίους εξακολουθούν να προβάλουν θα μετρήσει αρνητικά στην επιλογή μου. Ιδίως αν τα υπόψη ΜΜΕ είναι γνωστό ότι έχουν αποκομίσει συγκεκριμένα επιχειρηματικά οφέλη από την παρασχεθείσα υποστήριξη. 

Θα περιμένω την προκήρυξη των εκλογών και την επίσημη ανακήρυξη των υποψηφίων πριν προχωρήσω περισσότερο.