Σκέψεις για τις επερχόμενες εκλογές - 2

Με ποιά κριτήρια θα διαλέξω τι θα ψηφίσω στις επόμενες εκλογές; Το ερώτημα μοιάζει δύσκολο για πολλούς λόγους.

Πρώτον, δεν μπορεί κανείς να στηριχτεί στις προεκλογικές εξαγγελίες των υφιστάμενων κομμάτων εξουσίας (ΠΑΣΟΚ, ΝΔ), γιατί απέδειξαν κατ' επανάληψη στο πρόσφατο παρελθόν ότι άλλα υπόσχονται προεκλογικά και άλλα πράττουν στη συνέχεια. Παρόλο που κανείς πολιτικός δεν υλοποιεί όλες τις προεκλογικές του υποσχέσεις, στην προκειμένη περίπτωση τα πράγματα είναι εκτός ελέγχου. Ακόμη και αν συμπαθεί κανείς ορισμένα από τα στελέχη, τα οποία έχουν αποδείξει στο παρελθόν ότι έχουν και τη διάθεση και τις ικανότητες να διαχειριστούν τα κοινά με αποτελεσματικότητα και αξιοπρέπεια, οι ηγετικές ομάδες των μεγάλων αυτών κομμάτων δεν εμπνέουν καμία εμπιστοσύνη.

Δεύτερον, πολλά από τα μικρότερα κόμματα που βρίσκονται ήδη στη Βουλή έχουν θέσεις εξαιρετικά ακραίες, ανεφάρμοστες και εν πολλοίς επικίνδυνες. Μερικά είναι εθνικιστικά και μισάνθρωπα μέχρι εξαλλοσύνης ενώ άλλα ευαγγελίζονται την επανάσταση και τη διάλυση της κοινωνίας με τρόπο που ιστορικά οδηγεί σε δικτατορίες μαύρου ή κόκκινου χρώματος, εξίσου απαράδεκτες για σκεπτόμενους ανθρώπους. Μερικά μάλιστα δηλώνουν θρασύτατα ότι δεν τα ενδιαφέρει να υποβάλουν προτάσεις για την αντιμετώπιση των προβλημάτων αλλά απλώς θέλουν να ασκούν μια (εν πολλοίς στείρα) αντιπολίτευση. Το μεγαλύτερο από αυτά τα κόμματα, το ΚΚΕ εφαρμόζει μάλιστα και μια στυγνά υποκριτική πολιτική, ζητώντας π.χ. κοινωνική δικαιοσύνη για τους εργαζόμενους χωρίς να την εφαρμόζει σε όσους απασχολεί στις ανεξέλεγκτες επιχειρήσεις του όπου ενεργεί ως ο σκληρότερος των εργοδοτών.

Τρίτον, η Ελλάδα δεν βρίσκεται απομονωμένη στο μέσον ενός ωκεανού. Συμμετέχει στην Ευρωπαϊκή Ένωση ως ισότιμος εταίρος. Αυτό σημαίνει ότι το μέλλον της έχει εν πολλοίς καθοριστεί στις Συνθήκες δημιουργίας και λειτουργίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Προσωπικά, όταν ακούω πολιτικούς ή οικονομικούς παράγοντες ή και διανοούμενους να προτείνουν λύσεις αντίθετες προς το λεγόμενο «ενωσιακό κεκτημένο» τους θεωρώ είτε αδιάβαστους και άσχετους είτε κινούμενους από σκοπιμότητες. Και στις δύο περιπτώσεις θεωρώ ότι οι συζητήσεις μαζί τους είναι στην πραγματικότητα χάσιμο χρόνου (για να καταλάβετε τι εννοώ, δοκιμάστε να συζητήσετε με Μάρτυρες του Ιεχωβά για θρησκευτικά θέματα).

Τέταρτον, η χώρα έχει χρεοκοπήσει αλλά συνεχίζει να υφίσταται και να κινείται χάρις στην αλληλεγγύη της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Όμως αυτή η αλληλεγγύη συνδυάστηκε με την απαίτηση για την υλοποίηση σειράς μεταρρυθμίσεων, οι οποίες είτε αποτελούσαν υποχρέωση της χώρας λόγω της συμμετοχής της στην ΕΕ, είτε κρίνονται αναγκαίες για να καταστεί η ελληνική οικονομία βιώσιμη και ανταγωνιστική. Πράγματι, το κόστος παραγωγής στη χώρα μας είναι πολύ υψηλό και καθόλου ανταγωνιστικό σε σχέση με το εξωτερικό. Τα λίγα προϊόντα που παράγουμε και εξάγουμε δεν αρκούν για να καλύψουν τα υπέρογκα έξοδα των κομμάτων (που στοιχίζουν πολλαπλάσια σε σχέση με τα κόμματα στην Ευρώπη), της κρατικής μηχανής (που είναι διογκωμένη, αναποτελεσματική και εξαιρετικά γραφειοκρατική) και της ενδημικής διαφθοράς (που οφείλεται εν πολλοίς στα υπάρχοντα κόμματα, στη συχνά σκόπιμη πολυνομία και στην πολυπλοκότητα των διαδικασιών). Το αποτέλεσμα ήταν τα δύο μνημόνια (του 2010 και του 2012) που υπογράφηκαν με την τρόικα (Ευρωπαϊκή Επιτροπή, Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα) για τα οποία γίνεται πολύς και παθιασμένος λόγος από ανθρώπους οι οποίοι στην συντριπτική τους πλειοψηφία δεν τα έχουν καν διαβάσει. 

• Το πρώτο μνημόνιο (Μέτρα για την εφαρμογή του μηχανισμού στήριξης της ελληνικής οικονομίας από τα κράτη-μέλη της Ζώνης του ευρώ και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, Νόμος 3845, 64 σελίδες) δημοσιεύθηκε στο ΦΕΚ 65 της 6ης Μαΐου 2010. 
• Το δεύτερο (Έγκριση των Σχεδίων Συμβάσεων Χρηματοδοτικής Διευκόλυνσης μεταξύ του Ευρωπαϊκού Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας (Ε.Τ.Χ.Σ.), της Ελληνικής Δημοκρατίας και της Τράπεζας της Ελλάδος, του Σχεδίου του Μνημονίου Συνεννόησης μεταξύ της Ελληνικής Δημοκρατίας, της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και της Τράπεζας της Ελλάδος και άλλες επείγουσες διατάξεις για τη μείωση του δημοσίου χρέους και τη διάσωση της εθνικής οικονομίας, Νόμος 4046, 574 σελίδες) δημοσιεύτηκε στο ΦΕΚ 28 της 14ης Φεβρουαρίου 2012. 

Μεταξύ πρώτου και δεύτερου μνημονίου μεσολάβησαν διαδοχικές εκθέσεις προόδου της εφαρμογής που έδειξαν ότι οι δεσμεύσεις που ανέλαβε η κυβέρνηση για βελτίωση των μακροοικονομικών δεικτών και την εφαρμογή του συμφωνηθέντος μεταρρυθμιστικού προγράμματος δεν υλοποιήθηκαν. Έτσι οδηγηθήκαμε στην κυβέρνηση συνεργασίας που υπέγραψε το δεύτερο μνημόνιο για το οποίο οι εταίροι μας απαίτησαν γραπτές δεσμεύσεις από τα κόμματα όσον αφορά την εφαρμογή των προβλεπόμενων ακόμη και μετά από τις εκλογές. Τέτοιες δεσμεύσεις έχουν υπογράψει μόνο τα δύο μεγάλα κόμματα.

Αλλά θα συνεχίσουμε την ανάλυση σε επόμενη ανάρτηση ...